Başbakan Erdoğan’ın Gözyaşları!

İnsan,  doğuma sevinir; çoğalmanın, soyunu sürdürmenin sevincidir bu. Öte yandan, karşıtlıkların en acısı “ölüm”, bir gün kapıları çalmaya başlar, en sevdiğini alır götürür.

Giden, anadır, babadır, kardeştir, eştir, dosttur, çocuğundur...

Doğuma sevinen, ölümün soğukluğunu bütün benliğinde duyar, yaşar.

Sevinen, üzülen, sıradan bir insan olacağı gibi, bir “büyük” de olur. İnsan, sevincini, üzüntüsünü, konumuna, kültürüne göre yaşar, bazen de dışa vurur.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın annesi Tenzile Hanım’ın cenazesinden, “helallik” istenirken, Erdoğan,  gözyaşlarını tutamaz. O fotoğraf karesini gören, ağlamanın doğallığını, getirdiği hüznü, görmezlikten gelebilir mi?

Ölüm, bir yolculuk!

Dünyada karşılaştırılamayacak bir acı varsa, kuşkusuz o da, ölüm acısıdır. Hiç kimse, benim acım daha derin, seninkinden büyük diyemez. Çünkü herkesin acısı, kendi içinde “en büyük”tür.

Ölümün getirdiği hüznü, acıyı paylaşmak, bir insanlık görevi olsa gerek. Benzer acıyı yaşayanlar, acıyı çekenin durumunu daha iyi anlar.

*****

Ölüm, insanın sevdiklerini, yakınlarını geride bırakan bir yolculuk!

Yolculuğa çıkan, anadır, babadır, kardeştir, eştir, dosttur, çocuğudur...

Kişiler, gidenin ardından “Allah rahmet eylesin”, “Işıklar içinde yatsın”  dileğiyle acıyı paylaşırlar.

Annesi Tenzile Hanım’ı yitiren Başbakan Erdoğan’a, ailesi çevresine başsağlığı dilerim.


TURGUT ÇELİK/ Mersin