Başkası olma kendin ol böyle çok daha güzelsin :)

Kelimeler biriktirdim.

Okuduğum her kitaptan bir ton cümle.

Ne işine yaradı deme, en azından tek dertli ben değilmişim onu öğrendim. Tek boğulan, şikayetçi olan, eylemsizliğine kızan ben değilmişim.

Akla karayı, sapla samanı karıştıran, ama her şeye rağmen iyi biri olmaya çalışan, canı her yandığında "can yakacağım" dıyen ama beceremeyen biriyim ben. Unutamayan, affedemeyen ama hiçbir şey olmamış gibi devam edebilen biriyim.

Düşündüm de sandığımdan daha becerikliymişim.

Okuduğum kitaplar çok şey öğretti.

Dengesizim kabul, ama kötü biri değilim. Ve şükürler olsun ki her gece başımı yastığa koyduğumda vicdanım rahat. Beni uyutmayan benim kötülüğüm değil, onların bıraktığı izler....

Korktuğumdan uyuyamıyorum, acıttığımdan değil...

Aslında yakın zamana kadar kendimle küstüm ben.ç Arada bir yine bozuşmuyor da değilim. Hep değişmek istedim.  Çünkü o kadar değersizdim ki kendimde. Hep karşımdakilerdi değerli olan ama yanılmışım.

Evet ben değerliymişim...

Bir gün bir kitap gördüm kitapçının rafında; birini ikna etmenin bilmem kaç yolu diye... O biri bendim. Başkası değil cidden bendi..

O kadar sıkılmıştım ki kendimden, ikna olmalıydım değişmeye. Bir dost vardı o günlerde hayatımda ve karakterimden memnun değildi. Değişmeliydim. Onun için tahammül edilebilir biri olmalıydım. Sonra baktım ki ben çabalarken o çıkıp gitmiş hayatımdan. Şimdilerde sadece görüp selam verdiğim bir arkadaş.

Dost olmaz ki seni olduğun gibi kabul etmeyen. Arada saçmaladığında tahammül etmeyen. Günahlarınla, sevaplarınla kabul etmeyen.

Anladım ki ben kimse için değişmemeliymişim.

Anlar anlamaz da biri giriverdi hayatıma. Beni olduğum gibi kabul etti.  Hatalarımla kabul etti. Üzüldüğümde omzunda ağlayabildim, sinirlendiğimde tahammül etti.

Devam ettim kendim olmaya. Çakıştığım insanlarda inat etmedim, yolumu değiştirdim.

Ve baktım ki etrafım tıklım tıklım insan dolu..

Beni ben olduğum için seven insanlar var...