Bayramın hatırlattıkları

Bu bayramda biraz sevinç biraz hüzün sardı kalbimi. Ailemin yanına Ankara’ya gidince geride bıraktığım hayatımı ve bayramları hatırladım…

Muhteşem bir çocukluk geçirdim. Ufak mahallemizde kocaman umutlarla, kocaman mutluluklarla büyüdüm. İlk aşkım, arkadaşlarım, kavgalarım, mutluluklarım…

Ablamın arkadaşları ve bütün mahallemizin çocuklarıyla beraber oynadığımız evcilikler, arkadaşlarımla kurduğum tiyatro topluluğumuz ve yazın bütün mahalle sakinlerini davet edip iki balkon arasına gerilmiş çarşaf perdemizle sahnelediğimiz tiyatrolar ve gösteriler, diğer mahallenin çocuklarıyla ettiğimiz kavgalar, oyun aralarında acıkıp cebimizdeki bütün paramızı verdiğimiz Atik, gezindirebilmek için sıraya girdiğimiz köpeğimiz Hırçın, anneler parkı, çocuk parkımız…

Her bayramda alınan yeni ayakkabılar, annemin diktiği elbiseler, bize bolca harçlık ve bir kutu çikolata veren Enise teyze, ellerinde büyüdüğüm karşı komşumuz Yaşar amca ve Nesibe teyze, bayram ziyareti için gittiğimiz her evin içini, ailesini, çocuklarını bildiğim apartmanımız…

Beynimin bir köşesinde ufak anılar halinde…

Doya doya geçirdiğim yirmi yıl…

Bu bayramda daha çok hüzün sardı kalbimi. Çünkü artık ne bana harçlık ve çikolata verecek Enise teyze var nede ellerinde büyüdüğüm Yaşar amca ve Nesibe teyze. Bırakın mahallemi, arkadaşlarımı artık apartmanım bile yabancı bana. Evlerin içini, geçmişini bildiğim apartmanım tanımadığım yüzlerle dolu…

Bu bayram hüzün sardı kalbimi…

Enise teyze, Yaşar amca ve Nesibe teyze huzur içinde yatın. Bana hayatımın en güzel dönemlerini ve en güzel anılarını bıraktınız.

Çocukluğum, bayramlarım, anılarım sizde huzur içinde yatın…

İyi ki hayatımda varsınız…