Bazen yetemez insan kendine

Yetmedi aklım, ne nasıl sevildiğime, ne de nasıl sevmem gerektiğine.

Öylesine bir boşluk işte, akıl vermek kolaydır da, akıllı olmak zor iştir.

Herkesin başkasına aklı çoktur da, kendisine geldiğinde beyninin içi boştur!

Yetim kalırsın, bir başına, bir çare dolaşırsın yüreğin yetiyorsa karanlık sokaklarda.

Bazen aklını kaybedecek gibi olursun, dinlenmek içinde olsa hiçbir limana sığınamazsın.

Sığınamazsın çünkü her limanın müdavimleri vardır, volta atanları vardır, sokmazlar, almazlar seni.

İşte o anda bir kez daha kaybolduğunu hissedersin, kimsen olmadığını bilmeden yetim büyümek de böyle bir şey işte.

Sonra ne olacak adam gibi sevmesem dersin, neden sevmeliyim ki?

Sanki şimdiye kadar sevdim de ne oldu? Sağ elin boş, sol elin boş, yüreğin boş!

Ben bu kafayla çok çekerim, hem çekerim, hem de sarhoş oluncaya kadar içerim.

Aslını sorarsanız sarhoş olmayı da pek sevmem, sarhoş olup da ağzıyla içmeyi bilmeyenleri gördükten sonra.

Mesaimde bitti, bana müsaade, ufaktan, ufaktan süzüleyim ben.