Beklemek bizim yaşamımız(*)

Beklemek bizim yaşamımız

Vapur beklemek

Gün beklemek

İnsan beklemek

Çiçeklerin açmasını

Gecenin geçmesini

Sayfaların dolmasını beklemek

Beklemek sayrılığa dönüşmesin

Yönetmesin bizi beklemek

Kardeşleri var çok güçlü

Ümit etmek ve ertelemek

Gelişini beklemek

Uyanmanı beklemek

Çözülmeni beklemek

Başka bir yerde yaşamayı beklemek

Anlaşılmayı beklemek

On beşinde beklemek

Kırkında beklemek

Beklemek mi bizim yaşamımız

Beklemek bizim yaşamımız

Bülent Ortaçgil

Neler beklemedik ki? Nelere gün saydık, sayıyoruz. Bazen iyileşmeyi, bir tahlil sonucunu, bazen gün doğumunu, sabah oluşunu…

Sabahı beklemek, akşamı beklemek, günleri beklemek, ayları beklemek. Büyümeyi beklemek…

Hiç sonu gelmeyen bir furya aslında beklemek. Okulu, iş yerinde ilerlemeyi, yazın gelmesini, kışın bitmesini, ağaçların çiçek vermesini, aylık faturaları, pişecek kahveyi, demlenecek çayı, fırından çıkacak poğaçayı.

Bülent Ortaçgil’in bu dizelerini çok severim o nedenle. Neleri beklediğimi hatırlatır bana.

Ve nelere sabırsızlık ettiğimi.

Hayatın amacı haline gelmişken beklemek, sormalı insan kendine neden diye?

Neden bekliyoruz her şeyi? Belki de bir şifre bizim için beklemek. Sabır duygumuzu geliştirmek.

Bir anne nasıl dokuz ay bekliyorsa evladını kucağına almak için, nasıl erken doğan bir bebek sorun yaratıyorsa yaşama tutunmak için işte bu kadar önemli beklemek.

Zamana bırakabilmek. Sabır gösterebilmek.

Vaktinden önce dalından koparılan bir meyve nasıl tat bırakmıyorsa damakta ve nasıl hoş gelmiyorsa insana aslında vaktinden önce istenen her şey bir o kadar tatsız geliyor insanın yaşamına.

Sabır büyük erdem der ya büyüklerimiz, ne kadar doğrudur değil mi deyimlerimiz, atasözlerimiz…

Beklemek olgunlaşmak demek, beklemek şartların kıvamına gelmesi demek.

Beklemek en doğru, en hayırlı zaman demek. Beklemek mutluluğa adım adım ulaşmak demek. Beklemek sabır duygunun gelişmesi demek.

Beklemek gününe şükür edip, yarına umut beslemek demek.