Beklemez ölüm

Ne ayrılık beni tanırdı ne de ben onu, sonradan başladı dostluğumuz
Ayrılık uğradıktan sonra semtimize biz gülümseyişlerden yoksunuz
Yine gecenin bilmem kaçıncı saatinde öylece yalnız ağlarım
Şaşkınlığım çaresizliğimin neticesidir, seni boş kaldırımlara sorarım
Yol uzun yürüdükçe beraber oturduğumuz kaldırımlar çarpar gözüme
Gidip oturmak ister canım ama dayanmaz gözüm görmeye
Hatıralar canlanınca ben ölüyorum, beynimin içi savaş meydanı
Sonra gözümün önünden geçer tüm hatıraların her anı
Gözyaşlarım nisan yağmurlarına eşlik eder bıkmadan usanmadan
Islanırmışım sağanak yağmurlarla haberim olmazdı gün doğmadan
Sonra sessizce dönerim eve kimse görmesin beni diye
Yıllarım böyle geldi geçti, şimdi geldik son geceye
Yine çıktım yola ama ne yol yolun sonunda bekler Azrail
Yine canlanır tüm hatıralar, gittiğin o an bile dâhil
Uzaktan gelir sesi, nara atar birkaç ayyaş
Ben yürürüm yaklaşır ölüm bana yavaş yavaş
İşte bu son dönemeç, köşeyi dönünce görünür ölüm
Beklemez ölüm zamanı gelince beklemez gülüm