Beklentiyi dillendirmek çaresizliktir!

Ruhuna bile başkalaşır insan... Aynada gördüğü yüzü bir yerlerden hatırlamaktadır fakat çıkaramaz!

Adı dilinin ucuna kadar gelir, becerip de söyleyemez... Gölgesine alışkanlıktan selam verip geçtiği, suyun yansıttığı sıfatına küfrettiği de olur!

Başkasına laf söyletmez de çokça kendine söver insan...

Bir akşamüstü, deli zannetmesinler diye içinden içinden öyle!

El âlemi konuşur da, kendini bilir kişi...

Zaaflarını bilir!

Zayıf yönlerini, açlığını, arsızlığını ve de günahlarını...

“Günah” denen şey yüzleşmek midir yoksa?

Kime anlatırsa anlatsın, kim dinlerse dinlesin, günah çıkartamaz insan...

Rahatladığını farz edebilir!

Kendince mistik bir zamanda, gizemli bir mekanda...

İşin aslı kulp bulmaktır yaptıklarına, kitabına uydurmaktır, içinde biriktirdiği zehri kusmak, dinleyeni maraza boğmaktır bir nevi...

Derdi anlatmak, bencillik...

Kuldan istemek, ihanet...

Beklentiyi dillendirmek çaresizliktir!

Ve belki de o yüzden; “ Tohum, toprak içinde gizlendiği zaman yeşillenir bahçe”

Ve belki o yüzden; gönül... Sırların mezarlığıdır!