BEN ANADOLUYUM

BEN ANADOLUYUM

Bir tomurcuk açıyor, 
Güle dönüyor akşamdan sabaha... 
Yurdumu karış karış yalamış rüzgarlar esiyor
Saçlarımızı okşayarak... 

İçimize çekiyoruz sabahın gümüş serinliğini, 
Yürüyoruz yollarda amaçsız, umarsız, kaygısız... 
"Bu ülke bizim" diyoruz, "bizim!". 
Başka nerede basarız, bu kadar sağlam, toprağa; 
Analarımızın çatlamış elleriyle yoğum yoğum yoğrulmuş, humus kokan... 

Uzaklarda, çok uzaklarda bir nalbant çekiçliyor atın toynağını,
Bir çobanın yanık ezgileri geliyor kulağımıza,
Bir çingene, kalay yapıyor ateşi körükleyerek, 
Bir at kişneyip şaha kalkıyor güneşe doğru, 
Dört nala uçuyor ovada, 
Gelin gibi süzülerek akan nehre yakın... 

Oğlan, kızın penceresine atıyor taşa sardığı mektubunu; 
"Çeşme başına gel" diyor "yüzünü görem". 
Yemenisi başında, diri kalçalarından dökülen, 
Titrek, çiçekli şalvarı ve ayağında kara lastikleriyle 
Salınıyor çeşmeye doğru kız; 
"Ben Anadoluyum!" diyor, "Anadolu benim!"
Bu benim Kaderim... 

Adnan Şişman
01 Ocak 2012, Izmir