Ben Asla Ben değildir.

Normal insan üretme çabası küresel bir hastalık, kolektif bir saplantıdır.

Normal olmak, tamamıyla insan aklının bir ürünüdür. Erişilmesi imkânsız bir idealdir. Acının olmadığı hayali bir mutluluğun tarifesidir. Güya, bütün insanlığın huzura kavuşacağı toplumsal bir ritmi sabitin anahtarıdır.

İşte bu yüzden; kökten dinciler başta olmak üzere; kapitalizmi, sosyalizmi ve diğer ideolojileri kullanarak toplumu dönüştürmeye kendini adamış fanatik düşünürler bu yola başvururlar.

Üstelik bunu bizim mutluluğumuz için yaptıklarına inanmamızı beklerler. Siyasi bir geleneğe dönüşmüş bu uygulama klasik bir iktidar yöntemidir aslında. Çünkü muktedir olanlar, iktidarı sorgulayan bireylere asla tahammül edemezler.

Normalliğe inananların en ılımlısı bile; ne kadar parçalanmış olursa olsun, ne kadar fazla "ben"den oluşmuş bir" ben"lik olursa olsun, o "ben"lerin içinde normallik çalışması yapabilecekleri, kişinin kendisine ait saydam bir "ben"in varrlığını var sayarlar.

Halbu ki Fransız şair Rimboud dâhiyane bir yaklaşımla bir şiirinde şöyle yazmıştır: "Ben bir başkasıdır." Yani özdeşleşip, içselleştirilmiş başkalarından oluşan bir "ben"e sahibiz dedemektedir. Ayrıca Çiceronun "İyi bir dost ikinci bir "ben" sözünü ekleyebiliriz.

Burada, Freud’un çok sevdiğim bir saptamasını yazıma eklemeden edemeyeceğim. “İnsanın narsisizmine üç büyük darbe indirilmiştir. Bunlardan birincisi; Kopernik’ in, dünyanın, evrenin merkezinde yer almadığını kanıtlamasıyla gerçekleşmiştir. İkinci darbe, Darvin’in evrim teorisidir. Üçüncü darbe ise insanın, ben'in evinde usta olduğu zannedilirken, bu kanıyı yerle bir eden  psikanaliz biliminden gelmiştir.”

Son olarak şu yorumu yapıp yazıma son vereceğim. İnsan, içinde, kendi ölümünü taşıdığı gibi; başkalarının ölülerini de taşır. Tarih, yaşayan insanların içinde yaşayan ölülerden ibarettir. Bu yüzden, “ben" değil, “biz” vardır. Bulduğumuz her fırsatta inkâr edip, olmayan" ben'liğimize sığınsak bile.

Ahmet Güreşçioğlu