Ben çocukken

Ben çocukken küçük şeylerle mutlu olurduk.
Ben çocukke bataryn, radyolaralı,
Filmler siyah beyazdı...
Ben küçükken evler tek katlı,
Dostluklar çok derindi...
Ben çocukken de bahçelerden müzik sesleri gelirdi.
Ben çocukken masalla değil, ninnilerle uyuturdu analar.
Tıngır mıngır beşik sesleriyle...
Ben çocukken sokaklarda bozanak cevirir,
Yakan top, saklanbaç, uzun eşek oynardık.
Ben çocukken komşu kızına aşık olur utanır,
Söyleyemezdi delikanlılar....
Ben çocukken resimli aşk romanları okunur,
Ses dergisinde şiir yaışmaları yapılırdı.
Ben çocukken 62 den tavşan yapar,
Dört yapraklı yonca arar mutluluğu bulacağımızı,
Hayal ederdik...
Ben çocukken ... Güneş aynı yerden doğardı.
Kırmızı geliniliğini giyer batardı.
Şimdi de güneş doğudan doğuyor...
Gözyaşları batıdan yükseliyor...
Ben çocukken de Türkiye'de sabahlar aynıydı.
Ben çocukkende aynıydı dünya!..
Ama neden mutsuz sabahlar çoğaldı.
Neden anneler çocukları kaygıyla gönderiyor.
Bizler büyüdük.
Okul bitti, iş, hayatı, ev, çocuk, eş. akraba derken...
Mutlu uyandığım ! sabahları özlüyorum!.....