Ben yaşamak için arka bahçemi seçtim

Ben yaşamak için arka bahçemi seçtim...
Bir daha "yeniden" demeyeceğim...
"Şimdi tamam sırası" da demiyeceklerim arasında...

Bu defa uzunca bir ara, kararlıyım oradan çıkmamaya.
itiraf ediyorum: Sığınıyorum, hatta kaçıyorum ben oraya...

Ama ancak orada "kendim" olduğum tek yerdeyim.
Ve beni, ben olduğum halimle seven tek kimseyle :Kendimleyim...

Hırçınlıklarımla, korkularımla, beklenti ve umutlarımla, sevgi dolu kalbimle, çocuksu küskünlüklerimle; ben benim işte...

Nedenler sıralasa da en çok sevdiklerim,
Suçlasa da, yargılasa da acımasızca ben kendimi sevdim.

Üstelik hiçte karşılıksız olmayan bir aşkla...
Kendimi sevdikçe, daha da büyüdü bu sevgi.

Ben bu sevgiden çok şey öğrendim:
Ne verdiysem ben ona, o bana bir mislini verdi.
Ne kadar yaklaştıysam ben ona, o bana kedini kaçınmaksızın gösterdi.

"Benim, sana geldim" dediğimde: "Sen kimsin?" demeden sadece o, buyur etti beni.
Korkmadı, çekinmedi, ne de fayda ne de çıkar gütmedi.

Yeri geldi; tüm kaygılarını,
Yeri geldi; en çocukça korkularını gururun ardına gizlemeden, bir bir dile getirdi...

Tüm ayıplarını, yüzü kızarsada gizlemeden paylaşmayı denedi.
Tüm pişmanlıklarını, ağlayarak da olsa, başlarda çokta zorlansa bana birbir itiraf etti...

Sevmek için, şart koşmadı,
Sevmek için, sebep aramadı,

Sevmemek için, bahaneler bulmadı...
Beni her halimle anladı ve bağrına bastı...

Ucu bana dokunsa da, yaptıklarım dönüp beni kırsa da, olan biten için; o beni yargılamadı...
"Hayat bu deneyerek öğreniriz" diyebilmenin iç rahatlığını bana sağladı...

Kendimi sevdim... böylelikle huzur ve sevgiyi birlikte yaşıyabildim.
İşte ben bu yüzden arka bahçemde iyiyim...

Ve işte ben bu yüzden yaşamak için arka bahçemi seçtim...

Sevgi ve ışıkla
Ayna