Beni ne yapacaksanız yapın artık!

Yıllarca ekmek kapısı ol, sonra bu hallere düş! Olacak şey mi?
Mademki oldu, bari kalan dört duvarımla şenlendirin beni.
Bir çare bulun artık!
Kepaze gibi orta yerde kalakaldım!
Çırılçıplak halimle utancımı seyrediyorsunuz da ağlayan yüzümü hiç görmüyorsunuz. Neden?
Bilmem ki kimin davası, kimin oyunu benim üzerime oynanıyor?
Kimse bana ne olmak istiyorsun diye sormuyor.

Bir sorsalar diyeceğim çok şey var oysa:
Kömür müzesi yapsınlar beni..
Zonguldak’ı temsil eden ne varsa; kömürdeki emeğin evreleri, yazarı, şairi, heykeltraşı, ressamı, bastoncusu, velhasıl Onu var eden her şeyi tanıtacak standlarıyla var olabilirim.
Zonguldak’ı ziyaret edenler -Kömür diyarının eski halini yaşasınlar içinde, geçmişle gelecek kol kola gezinsin.

Alın terinin mübarekliğinde gençlerin buluşma noktası...
Kömür tozunu yutmuş yaşlıların anılarını paylaştıkları...
Nasıl para kazanıldığını görmek isteyen çocukların oyun yeri..
Her sabah dualarla uğurlanan ocakçının haftada bir dostlarıyla dertleştiği adresleri olsun burası.

Dört gözle bekliyorum şenlenecek günlerimi.
Ne olur hayallerimi ve hayallerimi paylaşan’’ Zonguldak kömürle vardır‘’diyen yürekleri dağlamayın!

Yerle bir olmak istemiyorum!..

Yaşamak istiyorum!..

Duyun artık sesimi!..