Beni unutma!

Dün torunumla sohbet ediyordum. Bir an, söylemek istediğim cümle uçtu gitti. Birkaç saniye hatırlama sorunu yaşadım.

Torunum;

“Anneanne ne oldu, neden hımmm... diyerek düşünüyor gibi yapıyorsun?” dedi.

“Oğlum,  sana söylemek istediğim cümleyi hatırlayamadım birden” dedim.

“Neden hatırlayamadın?” dedi.

Kolaycılığa kaçıp;

“Galiba yaşlanıyorum” dedim.

 “Senin baban da seni unutmuştu değil mi?” dedi.

“Evet çocuğum, babam çok yaşlı ve alzheimer hastasıydı” dedim.

Oturduğu yerden kalkıp geldi. Benim oturduğum koltuğa, yanıma oturdu. Sağ elini boynuma doladı, başını çenemin altına gömdü. Diğer eliyle yüzümü, boynumu, çenemi okşayarak;

“Senin beni unutmanı istemiyorum” dedi. Hüzün akıyordu sesinden...

Yaptığım hatayı anladım ve sıkıca sarıldım.

“Merak etme, seni unutmamak için elimden geleni yapacağım” dedim, gözlerimden akan yaşları gizlemeye çalışarak.

O halde ve sessizce ne kadar süre oturduk bilmiyorum. Kapı zilinin çalmasıyla oluşan ağır hava birden değişti. Oğlumun annesi gelmişti eve. Sevinçle koşarak sarıldı annesine.

O anda haberler geçiyordu ekranlardan. Sahile vurmuş bir çocuk cesedi gözlerime değdi. Kızım, “anne hayırdır ağladın mı sen?” diye sorunca;

“Allah kimseyi evladından, evladı da annesinden babasından ayırmasın” dedim haberden bahsederek.

Acaba konuşmaya başlamış mıydı o çocuk da?

Yaşama umuduyla çıktığı yolculukta “Beni unutma” diyebilmiş miydi sevdiklerine?

Merak etme çocuk. Seni vicdanı olan kimse unutmayacak. Ben de seni ömrüm oldukça unutmayacağım. Torunuma verilmiş bir sözüm var ya. Onun dışında seni de unutmamak için direneceğim, inan bana. Ve unutturmamak için... Melekler yoldaşın olsun...

03 Eylül 2015