Benim annem hiç mutlu olmadı

Benim annem hiç mutlu olmadı. Onu hiç mutlu görmedim. Babamı sevmezdi. Yaşamı sevmezdi. Çocuklarını sevmezdi. Ev işlerini sevmezdi. Gökle yer arasında sıkışmış, nefes almakta zorluk çekiyormuş gibi yaşamını sürdürdü. Hep ayakta görürdüm onu. Uyurken bile ne yaptığımızı bilir, nasıl yapacağımızı söylerdi. Öldüğü zaman rahat uyumuştur umarım.

Kadınları hep bir baskı aracı olarak gördüm. Sağlıklı iki insan arasındaki bir iletişim oluşturamadım. Kendimi hep onlara karşı korumam gerekir diye, gardını alan bir boksör gibi yaşadım. Kadınlardan bazıları beni tanıyıncaya kadar, bazıları tanıdıktan sonra terk etti. Kendime eş arayarak 58 yaşıma geldim. Eş? Neden eş demişler acaba? Olmadık yöntemler geliştirdim. İstedim ki …..

Ne istedim? Benim her şeyim olsun. Ben ona güveneyim. Ama öyle bir güven ki…. Nasıl bir güven se işte öyle bir güven. Bunun için yöntemler….. önce o bana güvenmeli diye …..yöntemler…..başarısız ve aptalca yöntemler.

Babam benim gördüklerimin hiçbirini görmezdi. Hiç birini düşünmezdi . hiçbir yöntem geliştirmezdi. Babam sadece yaşardı. Babam yaşadığı için annem kızardı ona. Babam için annem önemli değildi. Hizmetini gören başka bir kadın getirip koysalar yerine belki uzun zaman anlamazdı kadınının değiştiğini. Babam sadece kendi için yaşardı. Kendini çok severek. Aferin babama.

Yaşlanınca çocuklarım bana bakar. Yaşlanınca çocuklarım bana bakmaz. Yaşlanınca bana kim bakar. Yaşlanınca bana kimse bakmasın. Böyle hayat mı tanzim edilir.

Kendime eş aramıyorum artık. Koskoca dünyada nasıl bulurum onu. Hem belki benim eşim 100 sene önce dünyada yaşadıysa veya 100 yıl sonra gelecekse veya başka ülkede ise…….

En iyisi ben işime döneyim. Toprağı çapalayayım, tavukları yemleyeyim, koyunları otlatayım. Uyuyayım…. uyuyayım