Benim favori fotografim...

14 Nisan'la ilgili fotograflara bakiyorum. Insan seli. Kirmizi beyaz. Ben Ankara'yi hic boyle hatirlamiyorum...

Fotograflar. Fotograflar. Gazetelerde yayinlananlar. Arkadaslarin cekip eposta ile gonderdikleri. Cocuklar. Analar. Bacilar. Sakat insanlar. Gencler. Yaslilar...

Bunlarin arasinda bir fotograf?

Takilip kaldim...

Anit Kabir'de nobet tutan bir Mehmetcigin goz yaslarini yasli bir adam siliyor!

Biliyorsunuz. Mehmetcik, kendi gozyasini silemeyecek kadar iyi yetismis.

Nobet yerinde; yemez. Icmez. Kipirdamaz. Kimildamaz. Etrafiyla ilgilenmez! Husu icerisinde nobetini tutar. Doslarimiz gurur duysun. Dusmanimiz catlasin diye...

Mehmetcik. Goz yasini tutamamiz. Eli gozune gitmiyor. Gidemiyor. Kipirdamiyor. Gozleri delecekmis gibi dosdogru ufuga bakiyor... Celikten bir anit gibi... Ama; o celik anitin icinde yurek tasiyor...

Goz yaslari sel olmus, dokuluyor...

Gozyaslarini goren bir yasli adam; uzanmis, elinde bir mendil, Memedin yaslarini siliyor.

Benim favorim.

Benim favori fotografim.