Beyaz Tozlar

Mevsimin karlı yollarında yürürken aklıma gelen soğuk duygularım belirir. Rüzgarın dansıyla sevişen beyaz tozlar meğer pamuktan bozma kartaneleriymiş. Göğsümü kabarttıkça rüzgarın bana gösterdiği direnci hayat felsefemle karşılaştırdım ve doğru kararlara vardım derin derin...

Hayat direnmekti belki de acılara, zorluklara. Yüzüme çarpan darbeli hayat dokunuşları morluklara sebebiyet verse de ben acı duymuyorum. Acımıyorum acılarıma ve geriyorum göğsümün çapını aşarak, koşarak....

Üzerine beyaz tozların yığın yaptığı boş banklar yüzeylerine temas edecek sıcak bir kıç beklerken biryandan da rüzgar ılık ve acımasızca yalar hızla onları. Vurur tokat atar gibi yelini, bir yandan da karların ortaklaşa hücumuna maruz kalırlar. Kırmızı şemsiyesiyle bir madam geçer, beyaz tozların üstünde otuzsekiz numara bir ayakizi bırakarak. Ellerinde kahverengi süet eldivenleriyle soğukla alay edercesine gururlu ve her daim dikbaşlı. Eldivenleriyle aynı renk orantısında ortaklık eden kadife, etekleri tüylü paltosunu savura savura yerdeki kar örtüsünü süpürür. Topukları parlak metal ve uzun sivri çizmeleri de sanki onlara inat siyah ve sıcak. Her adımda bir nokta atışı yapar yerdeki kar yollarına. Önüne set çekmiş beyaz tozlu ağaçlar madamı görünce selam durur ve sevgiyle silkinirler. Bir sağa, bir sola yatırırlar başlarını ahenk ile. Senkronizasyon kıvamında dalga dalga kar yağdırırlar kendi ayakuçlarına. Yol biter , güz bitmez çığ gibi akıcıdır. Madam yolun sonuna gelir. Atar elindeki kırmızı şemsiyesini ve yüzüne sıcaklığının şavkını vuran sarı ışıklı sempatik küreye buse yollar sıcak ve terlemiş avuçlarıyla. Soğuk beyaz tozlar yerini sıcak mis kokulu bahara bırakmıştır. Artık madamın üzerine beyaz toz değil, ranalı ılık ışıklar serpilir oldu. Madamın gittiği yol en doğru yoldu. Kimbilir belki de gözlerini arkasında bırakan beyaz tozlar ona tez zamanda varacaktır.

Kimbilir.... Belki de kış yakındır......