Bir ağacın isyanı "ben insan mıyım?"

Ben bir ağaç. Yaya kaldırımın ortasına diktiniz. Etrafimı betonla kapladınız. Ondan sonra benim görevim başladı.

Büyüyeceğim

Genişleyeceğim

Yaya kaldırımı parçalayacağım!...

Yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz gibi:

Kaldırımı, enine boyuna dikine parçaladım.

Ve

Görevimi başarı ile tamamladım.

Kaç yıldır, arayanım soranım yok, beni unuttunuz.

Büyük bir sıkıntım var ama, kusur bende, biraz fazla büyüdüm...

Kaldırım boğazımı sıkmaya devam ediyor. Ben sesimi çıkarmıyorum.

Kusur bende çok büyüdüm...

Dallarım oldu gölge ediyorum kendi kendime.

Sıcak günlerde gözüm yollarda kalıyor, birileri bana yaklaşır diye...

Ama nerede?

Herkes, zırt pırt önümden gazlıyor, başını çeviren yok.

Şu mevsimlik işciler de olmasa, yalnızlıktan çıldırabilirdim.

İyi ki onlar var...

İşten kaytarabildikleri zamanı benim gölgemde geçiriyorlar...

Gerçi onlar devamlı uyuyuyorlar, sohbet muhabbet yok ama bunada şükür.

Şükür diyorum ama canımın sıkıntısı katmerleniyor.

Bu kaldırımı kıralı yıllar oldu, şimdi boştayım.

Kim bilir daha kırılacak kaç kaldırım vardır?

Benim gibi babayiğit boş dururmu?

Tembellğe alıştıramazsınız.

Anlayın artık, ben insan mıyım?