Bir ayrılığın ardından...

bitti...
aslında hiç başlamaması gereken,
hiç yaşanmaması gereken bir şeydi bizim yaşadıklarımız...
sen de ben de çok engel olmak istedik kendimize
ama olmadı...
yollarımız kesişti bir kere,
ilk başta güzel giden heyecan veren şeyler
zamanla yitirdi heyecanını önemini...
dost olduk sanırken
hep birbirimizin kuyusunu kazdık...

ne acı şimdi bunları dile getirmek...
hangi ara örmüştük aramıza o duvarları?
hangi ara kopmuştuk birbirimizden?
hangi hırslardı bizi birbirimize düşüren?
neydi paylaşamadığımız?
neden birbirimize hayatı zehir etmeyi seçtik...
nedenler niçinler nasıllar hiç bitmiyor
ama biz bunları hiç seninle karşılıklı dürüstçe konuşamadık...
sana "sevdiğim-aşkım-bitanem" diyemedim hiç...
bir ihanet getirmişti bizi bir araya
ne acı ki bir ihanet bitirdi bizi de...
sen benim bilmediğimi sanıp gününü gün ederken
ben 3 maymunu oynuyordum...
korkuyordum sensiz kalmaktan...

oysa artık dayanamıyorum
aramızdaki bu soğukluğa,
bu kırgınlıklara,
bu ihanete,
bu sessiz güç savaşına...

gidiyorum sevdiğim...
ayrılırken sevdiğim demek
ne kadar acı...

şimdi
içim acıyarak,
ruhumda yaralar açarak,
kalbim kırılarak gidiyorum...
söyleyecek sözlerim tükendi...
sessiz sedasız gidiyorum...