Bir delinin çığlığı

Aklına mı küstün de, bedeninden vazgeçtin?

Aynı zamanda daha kaç kişi edeceksin?

Bırak çok şey olmayı, sade ve sıradanı isteyeceksin,

Sanki kalp damarlarını hepten gölge tıkamış,

Yüreğine giden bütün yollar kapanmış…

Okul hanelerde, kanalizasyon boruları patlamış,

Evim haneleri, üç al – iki öde reklam panoları kaplamış,

Yatak haneler, “Tanrı aşkına çok para kazan!” diye inlerken,

Yeter artık!  desen;

Belki de bir delinin haykırışlarını dinleyeceksin…

Gözler ve kulaklarımız, o büyük rüyayı görmeli,

Yapamasak da Babil’in Kulesini inşa etmeli,

Önyargıları parçalayıp, gönülleri genişletmeli,

El ele- el hakka! deyip, ruhlarımızın sınırlarını yıkmalı,

İsterse insanoğlu gece güneş yaksın, Temmuz’a kar boran tipi girsin,

Büyük idealler bitsin, yeter ki küçükleri bize yetsin,

Sularımız kirlenmesin, havamız tükenmesin, güneş hiç lekelenmesin,

Delidir bu fani, kimse gücenmesin…

Utanın be utanın! Kendinden utanmazsan bile,

İçtiğin sudan, soluduğun havadan, gölgesinde güneşten utanın…

Yaşamak imkansız, özgürlüğün kanadı kırılınca,

Ruhlarımız zincir yarası, aşka kelepçe vurulunca,

Sana hasret kaldık, sevemeyince sınırsızca,

Ah dan da öte vah aman dünya,

Kötüye kurban giden bu dünya…

İçten içe acı çekip, hep sefile oyundur dünya,

Bir zaman da, nostaljiye dönsek ya belki,

Kaldırır nikabını bir kerecik öperdim ,

Kim bilir? Yeterden de öte beter acılarımız,  biter be dünya…

(ABBA:20 Ağustos 2014, Tarkovski Seyretmek Ne Güzel…)