Bir dostluk hikayesi

Eşim, tanışmak için arkadaşımın annesi bizi çay içmeye bekliyor, demiş kayınvalideme.

Dobra, deli dolu bir kadındı rahmetli, tamam demiş bir akşam gitmişler.

60 yaşlarında uzun boylu hoş bir hanım, buyur etmiş içeri.

Ev antikadan geçilmiyor, beyi daha yaşlı tam bir İstanbul beyefendisi.

Efendim hoş geldiniz, safa getirdiniz.

Terlikler geliyor, kahveler yanında likörle ikram.

Sizdi, bizdi, yarı Farsça, yarı Osmanlıca konuşmalar, ter basmış kayınvalidemi.

Evin köpeği de pek sevmiş bacağını, bir şey de diyemiyor ilk kez gelmiş.

Evsahibesi aşure yapmış , onu da yemişler, hem sıkıntıdan hem aşurenin muhteviyatından kayınvalidem davul gibi şişmiş yazık.

Nasıl çıkacaklarını, nasıl kaçacaklarını, kendilerini eve nasıl atacaklarını şaşırmışlar.

Aradan zaman geçmiş haber yollamış Osmanlı torunları :)) , iade-i ziyaretinize gelmek istiyoruz efendim, bir mahsuru yok ise diye :)

Kayınvalidem eh gelsinler ne yapalım, en kibar, en asil halimizi takınır gidene kadar idare ederiz artık diye düşünmüş kabul etmiş.

Gelmiş misafir, bir iki konuşmalar, susmalar, bakışmalar.

Bakmış kayınvalidem yine şişti , şişecek, olacak gibi değil, kendi evinde olmanın da rahatlığıyla yine de utana sıkıla ;

Bakın demiş hanımefendi, ben samimi , doğal bir insanım, madem görüşeceğiz bundan böyle, beni böyle kabul edin ben kasamam kendimi.

Aaaayyyy (!!!) demiş kadın, bana bak hanım, hanımmm, biz elmaya elmada demesini biliriiiiz, alma daaaaa….:))

Sonrasında ölüm ayırana kadar süren bir dostluk…..

Kayınvalidem erken ayrıldı, ama Afitap hanımın bundan hiç haberi olmadı…ileri derecede bir alzheimer’la paylaşmak zorunda kalmıştı kalan günlerini….

Resmin altındaki yazı şöyle : Dostlar ırmak gibidir, kiminin suyu az, kiminin çok...Kiminde ellerin ıslanır yalnızca, kiminde ruhun yıkanır boydan boya....