Bir film ve tepinen ben

Bir film seyrediyorum....Karşımda. Karşısındayım.

Bir film seyrettiğimi sanıyorum. Bakıyorum, görüyorum; ağzım açık; ölmüyorum, yaşamaya devam ediyorum, ancak....

Anlamıyorum?!?

Film, içinde oynayanlar, sahne sahne, bütün, anlaşılmak gibi bir dertleri yok.

Belki karşılarında yok olmamı istiyorlar. Yok olmak için önce var olmak gerekli, değil mi? Varım!

İşte filmin tam karşısındayım!

Ya film yoksa!?

Hareket var, takipteyim.

Küçülüyorum koltukta. Eziliyorum. Nedeni filmdeki sahneler. Tanıdık. Alabildiğine yabancı.

Yabancı duygularda tepinen benim!

1. Not: Sinemada mısın, evde mi? Hangi film bu? Hangi sen? Koltuk, küçük kaldığın koltuk, mor olanı mı?

2. Not:

Bu filmi izlerken

küçülen,

küçüldüğü koltukta

tepinen benim;

gizlemenin manası yok,

o duyguların

arkasına gizlenmenin.

Bu film,

o film,

anladım,

anlayamadım.

Ş.Y.