Bir Gezi Parkı anısı...

Barikat kurulmuş bir sokaktan Gezi Parkı'na giriş olduğunu öğreniyorum. Buradan yemek vs. de bırakıyorlarmış galiba. Sokağa doğru yürürken barikatı görüyor ve heyecanlanıyorum birden. İçimdeki bana " Hayır gitme." diyor. Ben karalıyım ama Taksim'e boş yere gelmedim.

Barikatin önünde söylendiği gibi saklama kapları içerisinde yiyecekler görüyorum. Eğilip bakınca türlü türlü şeylerin bu kaplarda olduğunu fark ediyorum. "İlginç" diyorum kendi kendime. Biraz yürüdükten sonra varıyorum o meşhur yere. İnsanlar gülüp eğleniyorlar. Polislerse uzaktan burayı gözetliyor. Tedirginim doğrusu. Bakışları beni ürkütüyor. Daha sonra etrafıma baktıkça kimsenin umrunda olmadığını görüyorum polislerin. Ellerinde telefon, tablet, leptop internette sörf yapıyorlar. Dolaşıyorum biraz daha ama etraf berbat. Az ileride ise (iğrençtir biliyorum ama) idrar kokuları geliyor burnuma. Hemen geri dönüyorum. Ama o da ne? Devrim Market ! Bir sürü kaldırım taşı gibi taşların üstüne konulmuş erzaklar. Sanırım ücretsiz diyorum. Doğrusu karnım da acıkmış oluyor bu sürede. Ama içimdeki beni rahat bırakmıyor "Hayır buraya geldik ama bunlardan yiyemezsin" diyor. Severim doğrusu içimdekini diyorum vardır bir bilfiği elbet. Uzaklaşıyorum ileride ise " fırsat bu fırsat " diyen girişimcileri görüyorum. Birşeyler satıyorlar. Gittikçe huzursuzlanıp ruhum sıkılmaya başlamışken telefonum çalıyor bu ev arkadaşımdı: "Abi nerdesin, evde bekliyorum gidicektik hani?" diyor. Kafam allak bullak " Nereye gidicektik ? " diyorum. " Unuttun mu abi kafeye gidicektik " diyor. " Aa, tamam hatırladım, geliyorum sen bekle az daha " diyorum. Yavaşça ayrılıyorum buradan derken bir TOMA'nın hareket aldığını görüyorum. " Eyvah ! " diyor saklanacak yer arıyordum. Ama sonra TOMA'nın geri döndüğünü görünce rahatlıyor ve parktan çıkıyorum.

*Bu yazı arkadaşım (ismini vermiyorum) tarafından kurgulanmıştır. Ona da bu pasifliğini anlamadığımı belirterek yazımı bitiriyorum.