Bir GİDİŞİN hikayesi...

Bugün yüreğine demir atamadığım ama tüm demirlerden daha ağır yüreğimi yanıma alıp şehrinden gidiyorum. Sana geldiğim bir hazan sabahının gölgesinde, yine sana usulca veda ediyorum. Gelişim kadar suskun gidişim. Ardımda bir not bile bırakmaksızın o çok sevdiğim elmas gözlerine bakmadan gidiyorum.

Bu gidiş belki biraz canını acıtır ama med-cezir bir salıncağın tepesinde, sen ellerimi tutmadan duramıyorum. Belki başka kadınlar kabul edebilir ikinciliği. İşte bende tam bu yüzden, başkası olamadığım için gidiyorum. Her şeyimi paylaşabilirdim. Ekmeğimi, aşımı, yediğimi giydiğimi ama sevdiğimi bir hayalle paylaşamadığım için gidiyorum. Senden seneler önce gitmiş bir zahirin, kalbinden hala gitmeyişi sebebimle gidiyorum. Çünkü ben bana ait olmayan bir kalbin topraklarını taşıma suyla yeşertemiyorum.

Beni sevdiğini bilsem de artık kardeş gibi sevilmek istemediğim için gidiyorum.

Gülümsediğinde gözlerindeki buğuyu en iyi ben bildiğim için gidiyorum. Sen dalıp dalıp uzaklara gitmeyesin diye ben gidiyorum. İnsan ömür tarlasında bir tohum, düştüğün çorak toprakları bereketlendir diye gidiyorum.

Bu gidiş seni kızdırır mı bilmiyorum. Yoksa bana karşı hep olduğun gibi yine kayıtsız mı kalırsın kestiremiyorum. Ötesi yok seni düşündüğüm için gidiyorum.

Beni sevmediğini bildiğim için, buna rağmen seni hala sevdiğim için gidiyorum…