Bir günebakan öyküsü...

" Kış Güneşi" acımasız,
bilir nasıl arandığını,
nasıl beklendiğini,
ne kadar özlendiğini…
kurnazdır,
çıkmaz inadına,
daha gereksinilmek
daha beklenmek…
kimi zaman kırılır inadı,
çıkar çıkmasına da..
asla cömert değildir
salmaz sıcaklığını,
bir görünür bir gider,
deli eder...
gözlerinde donar gülümseyişin
zorlanmaz bahaneden yana;
o anda oralardan geçen,
kalmayı hiç düşünmeyen…
sıradan , masum bir bulut…
Kimi zaman daha da ileri gider,
ne yapar ne ederse ..
bilinmez kandırır bulutu,
alıkoyar yolundan
çözemezsiniz gücünü
kullanır cazibesini
-güne bakan haksız mı?-
büyütür büyütür bulutu
değiştiriverir rengini...
"Güneş" bekleyen yollara hızla indirir.
Önce tehdit vardır, korkutur,
Umudu kırılır, gözleri dolar
Yüreği ağzına gelir "doğa"nın
bazen, şakacıdır,
bırakır bulutu rüzgara,
gitsin yoluna...
acımasızdır kimi zaman
özleyen, bekleyen, düşleyen
yüreğe boşaltıverir yaşlarını,
ne kadar varsa oralarda hepsini...
ıslanır, kahrolur
çiçeği ayrı ağlar, ağacı ayrı,
dalları başka kırılır yaprağı başka dökülür…
Artık daha da emindir,
nasıl bekleneceğinden,
zafer sarhoşluğu ne de güzeldir…
görünmeden izler bir süre,
ıslanmış, üşümüş,
ama geleceğinden emin
sabırla bekleyen "doğa"yı...
vardır elbet bir bildiği..
zor değil çözmek sırrını:
“kış güneşi, yaz güneşinin kendisi”
Öç alıyor olmalı
Cömertçe ısıtırken
gölgeye kaçanlardan…
gerçekte bir oyundur bu
taraflar emindir ki;
olmadan biri
ol-a-maz “diğeri”

aylin-K:TAŞ