Bir Jackson olabilmek ve yaşamış olabilmek!

Şaşaalı bir törendi onunki, gittiğini anlatan, hüzünlendiren ve de düşündüren. Herhangi bir gidiş, herhangi bir cenaze töreni değildi. Bazı insanların cenazesi beni çok etkiler, derin düşündürür. İşte derim, budur uğurlanmak, budur yaşamış olmak! Uğurlanışı , insanın yaşamış olduğunun kanıtıdır çünkü. İnsanların yaşama bıraktıkları izler onları uğurlarken belli olur. Cenaze töreninde insanların seninle olan anılarını anlatması, onların hayatına dokunabildiğini gösterir. Senden bir iz kaldığını gösterir. Yaşama kalan bir iz! Ölümlü insanoğlunun geriye bırakabileceği tek şey.

Nitekim çıplak geliriz dünyaya ve de çıplak gideriz. Yaşamın sırrını çözmek için manalı bir işarettir bu. Başka insanların hayatlarına etki edebilmiş olmak, güzel ve anlamlı farklar yaratabilmek, böylece kalıcı olabilmek. Ne mutlu bunu yapabilmiş olana her iki cihanda. İnsanlar unutulur ama yaşama kattıkları, dünyaya verdikleri unutulamaz; yazılan bir şiir, yapılan bir beste ile yüreklere dokunmak, verilen bir öğüt ile akıllara yer etmek, yapılan bir iyilik ile gönüllere taht kurmak, verilen güven ve fırsat ile hayatları değiştirmek, özel ve önemli hissetirmek bir başkasını. İnsan yaşarken yön verir, şekil verir başka hayatlara, bilse de bilmese de. Her insanda başka bir insanın izleri olduğuna inanırım ben. Eğer bırakılan izler güzel ise yürekten ağlanarak uğurlanırsınız. Bir Michael Jackson olursunuz, bir Barış Manço, bir Aysel Gürel, bir Türkan Saylan olursunuz, bir Recep Yazıcıoğlu, bir Muhsin Yazıcıoğlu, Sakıp Sabancı olursunuz. Kolay değil milyarlarca gelen geçenin içinden bu ve daha yüzlercesinden biri olmak, olabilmek. Hayat felsefeme göre, yaşamın iki yönü ve anlamı var: Birinci anlamı yaratılanın yaradanı ile olan bağında; ikincisi ise yaratılmışın yine yaratılmış ile olan bağında gizli. Yoksa neden bu gelip geçici düzen?