Bir pazar sabahıydı..

Gazeteci-yazar Uğur Mumcu'nın arabasına konan bomba sonucu hayatını yitirmesinin üzerinden tam 15 sene geçti.

15 senede hiçbir şey aydınlatılamadı.

Ne onun, ne ondan sonraki cinayetler hala faili meçhul olarak kalmakta.

Hala karanlıkta Türkiye.

Hala puslu herşey.

Hala bilinmeyenlerle çevrili bu güzel ülke.

Uğur Mumcu gibi gazetecilere bu ülkenin ihtiyacı her geçen gün daha da artıyor.

Korkusuz, cesur kalemler git gide azalıyor.

-

Yaşadığı zamanlarda küçüktük, anlamıyorduk tam..

Kimdi bu adam?

Ne iş yapardı?

Niye bu kadar harap ederdi kendini?

Şimdi okuyoruz..

Görüyoruz..

Anlıyoruz..

Anlıyoruz ki;

Ülkede yanlış olan ne varsa üstüne gitmişti,

Anlıyoruz ki;

Demokrasi, laiklik ve Cumhuriyet’in yılmaz savunucusu olmuştu..

Anlıyoruz ki;

Ülke' yi karanlığa götürmek isteyen güçlere, irtica’ ya,
bölücülüğe hayatı boyunca karşı olmuş, mücadele etmişti..

Anlıyoruz ki;

Dürüstlüğü ve ilkeleriyle yıllarca hatırlanacak,
unutulmayacaktır..

Ve biliyoruz ki;

Bir insanı öldürmekle fikirlerini öldüremezsiniz..*

Uğur Mumcu'yu da öldüremediler.

O fikirleriyle içimizde.

Cinayetleri işleyenler, suikastları düzenleyenler bir insanı
bedenen öldürmekle fikren öldürmek arasındaki fark anlayamamış durumda.

Fikirler ölmez.

Türkiye'nin sürüklenmeye çalışıldığı bu çalkantılı zamanlarda
onun değeri daha iyi anlaşılıyor.

Korkmadı.

Yılmadı.

''Vurulduk Ey Halkım'' dedi.

Vuruldu.

-

Bugün (dün) ülkenin çeşitli yerlerinde anma etkinlikleri düzenlenecek.

Hiç değilse yılda bir gün onu anmak gerekli.

Karanlık günler Türkiye...

*Geçen sene bir anma etkinliğinde yaptığım konuşma metninden.

Özgün Kaplama