Bir rüya

Dün gece seni rüyamda gördüm babaanne. Hani mavi çinili, çeyizinden kalma tabağın var ya onu kırdık. En aşağı yüz yıllık bir antika. Sen üzülmemi hiç istemezdin ama, çok üzüldüm.. Hoş tabağa gelene kadar, sizin neslin bize aşıladığı manevi değerlerin nasıl tuzla buz olduğunu görseydin.... Sana malum oluyordur ama yine de görmediğine memnunum.

Senin o kenarları oyalı bembeyaz baş örtünle, kıldığın namazlar ettiğin dualar geliyor aklıma. Kızıl kınalı ipek saçların nasılda parlardı o örtünün altında. Hep başını okşamak, sana sıkı sıkı sarılmak isterdim sevgiyle. Kuran; ıda ilk sen öğretmiştin bize.

O zaman küçük bir kasabadaydık. Ama hiç kimse türban diye bir örtüyü bilmiyordu ki. Öğretmen olan annem, babam, hatta din dersine giren hocamız bile. Onlar bize yaradandan dolayı sevmeyi, saygıyı dürüstlüğü öğrettiler bize. Bir de insan olmayı.. Sonra büyüdük, büyüdük. Hayatımız, sağcılık, solculuk, Alevilik, sünnilik, azınlık çoğunluk bir dolu kavram kargaşasına dönüştü. Ah babaannem şimdi de türbanımız var.

İstiklal, laiklik, demokrasi... Niye bunları bu günki değerleriyle öğretmediniz ki bize..

Bu vatanı kurtarmak için şehit olan , esir düşen dedelerimiz, onların kızları, kardeşleri anaları eşleri, bu günki kavgalar için mi heba olup gittiler.
Sen seksen küsur yaşında yürümeyen ayaklarınla, oturduğun yerde namazını kılarken, ben senin dualarında güneşe bakan bir çocuktum.
Benim torunum nereye bakıyor babaanne...