Bisikletli hâyâl bahar...

O medeniyet yuları denen

Kravatımı çıkarıp atarak

asmak geldi içimden, yerine

Sabah sabah erken

Çocukluk bisikletimin resmini.

Kış depreminin şiddetini yüreğim

Çatlak çatlak henüz onarırken.

Mor ipten bir kolyenin ucunda

Arka yüzde ise saklı olsun resmi, 

çocukluk aşkımın.

Kolye değil de sanki,

Düşler deryasında bir umut sandalı.

Bir de,

Verniklemek geldi içimden,

ruh evimin

tüm ahşap doğramalarını.

Hem kendim, hem de hayat için,

Onlara karşı daha iyi,

daha u-mutlu olmak için,

ne kadar kap kahve olsalar da

iki cam misket gibi iki gözüm,

pırıl pırıl olsun içim.

Bırak demek geldi içimden

kendi kendime, "fark etmez!"

'ahşap zemin pürüzlü ya da pürüzsüz"

her yeri, her şey gibi

ne var, olmasın dört dörtlük.

Vidaları, geçmeleri sıkı olsun yeter.

Ardından,

tüm geçmiş sevdalarm iki kutu

cilâ  gibi ipince, sızsın üstüne

Nasılsa hayat sonunda

  Bilmem ki Hepimize ölümlük.

Bilmem ki,

o güzel yüzlerdeki incitilmiş tebessümler

daha mı bir parlar  vernik, cilâ  altında

 altındaalaDüşmüşken cemre havaya, suya ve toprağa 

Özlenen yeni bir baharla daha.

Kim bilir,

Önceleri yıldızlar, şimdilerde

aklar düşen saçlarımla, ey bahar!

Bu kaçıncı gelişimiz,

seninle göz göze,

Kâ  h ahşap bir kapı eşiğinde,

Kâh kırda, bayırda,

  yemyeşil ve buğulu

Bir şiir olsun sana bu,

erkenci bir 'hoş geldin' niyetine...

 http://www.youtube.com/watch?v=3sep6SmnXİ. Ersin Kabaoğlu,

3 Mart 2017, Ankara