Biten sevdalara inat

Gitmeliydim artık. Tüketip bütün umutları bu şehirde bitmeliydim. Bütün kaldırımlarına adımlarımı papuçladığım bu dar sokakları bırakıp sahiplerine. sahipsizliği seçmeliydim.. Tek başıma.. başı boş.. bomboş.. Bir türlü anlayamadığım kendine özgü aşk masallarını başına çalıp.. Ve belki üzerine acıklı bir türkü yakıp.. Bulutların esmerliğini ona bırakıp.. Ağlamadan başım dik bir yağmur sabahında gitmeliydim.. Bitmeliydim.. Olmadı yapamadım.. Sayısızca aklımdan geçen bu düşünceleri Düşünce olmaktan çıkarıp gerçek hayata geçiremedim.. Bulunduğum şehrin bütün ölü toprakları sanki üzerime serpilmiş gibi kalakaldım öylece.. Beceremedim.. bitemedim.. Sessiz.. çaresiz.. umarsız.. ve amaçsız gibi yaşadım.. Ademin havvaya ilk aşık olduğu gündeki saflığı gibi safça bir sevgiyle bağlı olduğumu hissediyorum bu şehre ve sokaklarına.. Ademin havvaya ilk söylediği "seni seviyorum" daki tutku kadar tutkuluyum bu şehrin üstünü saran ve her eylül sabahını ıslatan esmer bulutlara.. Nedenini bilmiyorum.. Sebebi umurumdamı?.. Değil.. Ben bu şehri sen olduğun için seviyorum.. sana tutkulu ben yaptığı için.. Ben bu şehri bana dar geldiği için... Ve bu yüzden hep terketmek isteyip terkedemediğim için seviyorum.. Bütün hayallerin ard arda gelen kahramanları kadar cesur ve içten bir gülümseyişle... bir şarkı dinler gibi dinliyorum.. Soğuk.. yağmurlu.. Tek bir martının attığı çığlığı bir sahil kenarında.. seni seviyorum bu sabah.. kalamışta..