Biz Mehmetçiklerle, Mustafa Kemallerle çınar olmayı öğrendik ve unutmadık!

Koca bir toprak kütlesi bir uçurumdan düşer gibi oldu. Toz dumanda görünmez oldu maviliği gökyüzünün. Biraz kırmızı aktı... Topraktan gelmişti, toprağı için savaştı ve toprağa karıştı Mehmetçik. Mehmetçiğin damarları yüzyıllık bir çınarın kökleri gibi tutuverdi toprağı gitmesin diye, düşmesin, düşüp alçalmasın diye ait olmadığı bir yerde. 

Demek ki kökleri yoktu bu toprakların evvelinde! Ya da sağlam değildi yeterince, bu yüzden kolayca çekiştirebiliyordu coğrafyanın en çetin rüzgârları arasında. Paylaşılamıyordu. Ve bu yüzden mağlup düşüyordu her seferinde. 

Ama değişmişti şimdi, kökse kök! Kansa kan! Direnişse direniş! Ne gerekirse verdi Mehmetçik... Öyle ya bir Türk dünyaya bedeldi... Bedeller ödenmişti bu uğurda.. 

Sınırlarını da kökleriyle çizmişti Mehmetçik... 

Bir zaman sonra dağılıverdi bütün toz duman... Mavi yeniden görünüverdi gökyüzünde bir çocuğun. Sarı sarı parıldayıverdi güneş. Buğday tarlalarını ısıttı ve bir köstebek gibi dolaşıverdi toprakta… Selamladı Mehmetçiği... 

Heyecanlandı... Geceleri de var olmayı diledi ve herkesten önce müjdeleyebilmeyi ay ile yıldızı.. 

Zafer bizimdir diye avaz avaz bağırmayı.. 

Biz Mehmetçiklerle, Mustafa Kemallerle çınar olmayı öğrendik ve unutmadık hiçbirini... 

Unutturmayacağız... 

18 Mart Çanakkale Zaferi Yıldönümü Anısına… 

Hatice Demir