Bizde boşanmak yok!

Kim boşanmak için evlenir? Hangi yuva mutluluk hayalleri üzerine değil de kısa süreli bir macera fikri ile inşa edilir?

Apartman sohbetleri, yan masa diyalogları. O kadar yoğun rastladığımız mini sohbetler ki, bazen ister istemez yan masada buluveririz kendimizi.

Ayıptır tabii başkasının özelini dinlemek ancak bunun için kişinin gerekli ses ayarına sahip olması gerek.

Ne olduğunu tam anlayamadığım daha doğrusu dinlemediğim halde o cümleyi net bir şekilde duyduğum an yan masanın sohbetine dahil oldum.

“Bizde boşanmak yok” dedi orta yaşlı bir kadın. Karşısında oturan yine yaşı kendisine olan bir kadında onu onayladı. Belki kızıydı bahsettiği bilemiyorum.

Ama ben bu cümleye hiç de yabancı olmadığımı anımsadım. Eski komşumuz Hasibe abladan, tanıdık tanımadık birkaç yüzden duymuştum aynısını.

Bizde boşanmak yok!

Açılımı nedir bunun? Hangi mantıkla söylenir ve nasıl kesin bir dille kapatır kapıları. Bu cümle yüzünden devam eden kaç evlilik var? İçlerinde yaşamak istediklerini yaşayamadan, seçtiği hayatı değil seçtirdikleri hayatı yaşamakla yükümlü kaç kişi var acaba?

Aileler evlatlarını sorunsuz yaşamları olduğunda değil, zor anlarında sarıp sarmalamalı.

Bir başka konuda “boşanırsan çocuğunu bırakıp gel.”

Bunu duyan bir anne içinde bulunduğu sancılı durumu devam ettirmesinde ne yapsın?

Hangi anne yüreği evladını bırakıp gidebilir ki. Ayrıca o zamanda “bu nasıl anne” söylemleri kulağını çınlatmayacak mı?

Bu nedenle hep insanın önce kendi hayatını devam ettirebilecek cesaret, bilgi, deneyime gelip sonra evlilik yapmasının doğru olduğunu düşünüyorum.

İnsan önce kendisine hayatta her an tek başına kalabilirim muamelesi yapmalı. Daha sonra tek başına mücadele etmeyi öğrendiğinde ve bu cesarete sahip olduğunda tekilden çoğula ulaşmalı.

Ve yine bu nedenledir ki, kadın ekonomik özgürlüğüne sahip  olmalı.

Gidişat az çok bir şeylerin sinyalini verir. Evlilik yada ilişki fark etmez, gördüğü tereddüt ettiği konuları göz ardı etmek yerine oturup çözüme giden yolu bulmalı.

“Bizde boşanmak yok” diyen aileler ise önce kendilerine lazım olanın ne olduğunu sormalı.

“El alem dayatmaları” mı yoksa “evladının mutluluğumu” sorularına kendi içinde cevap aramalı.

Boşanmak sizde ya da bizde olmasa tabii ki güzel olur. Ancak başa gelen bir şey varsa zorlaştırmak yerine çözüme giden ortak bir çıkış bulmak neden bu kadar zor?

Sırf etrafa mutluyu oynamak için ailelerin mecburiyetiyle devam eden evliliklerdeki bireylere yazık değil mi?

Ayrılık özgürlüğü olmadığı için belki de evinde şiddet görmeye mahkum edilmiş bayanlara yazık değil mi?

Yazık! Hem de çok yazık…