Bizim İnsanımız

Gün geçmiyor ki televizyonlarda içimizi karartan cinayet haberleri, kadın cinayeti, genç cinayeti, şehit haberi olmasın. Öfkeleniyoruz, üzülüyoruz. Sadece elimizden gelen budur. Gündelik yaşamımızda da pek çok insanla karşılaşıyoruz.

Arabamla memleketten evime dönüş yapacaktım. Hava normaldi. Yüksek dağlı bir mevkide kar yağmış, yolda da kar vardı. Araba kontrolümden çıktı, yolda kendi kendine dönmeye başladı ve yolun kenarına saplandı. İndim, telefonuma baktım, şarjı bitmiş. Yoldan geçen bir çekiciye beni almasını söyledim. Tamam dedi. Çekici bekliyorum. Gece vakti, dağın başı. Gelen araba duruyor, geçmiş olsun, yapacağımız bir şey var mı diyor. Teşekkür ediyorum. 3-5 araba olsa neyse. Geçen arabaların yüzde doksanı yanımda durdu. İnsan duygulanıyor, bir teselli oluyor. Bir araba durdu, içinde aile var, sürücüsü;' ben sağlık memuruyum, bir şeyiniz var mı?' dedi. Teşekkür ettim. Kendi kendime düşündüm, ne iyi insanlar varmış. Hiç böyle bir durumla karşılaşmamıştım. Günlük koşuşturmayla geçen bir hayat.

Gelelim Almanya'ya. Almanya'da çalıştı, emekli oldu. Eniştem.İ şlek bir yolda araba kullanırken kalp krizi geçiriyor, dörtlüleri yakıp arabayı yolun kenarına çekiyor. Bir araba bile durup bakmıyor. Eniştem vefat ediyor. Hastaneye yetiştirilebilseydi belki de kurtulacaktı.

Irk, medeniyet, fakirlik önemli değil, önemli olan insanlık. Yeter ki insanlığımızı yitirmeyelim, birlik ve beraberliğimizi bozmayalım. Gerisi nasıl olsa düzene girer.