Bizler...

Hayatların sürerli olarak gölgelendirdiği dünyamız gelgitler içinde sürüp gidiyor. Gözlerimizde bulutlar, gönlümüzde -halen- umutlar, yaşıyoruz; dün, gün ve yarın. Bazen çıkageliyor her şey ve doyasıya hissediyoruz yaşamı, ve bazen de her şey çıkıp gidiyor. Zor bir zanaatmiş meğersem yaşamak! Düşünceyle bütünleşik, gönüldekiyle aynı gerçekleşmiyor. Beklemekle ise hiç olmuyor; oldurulamıyor. En zor sanatmış yaşamak! Özcesi kazıklıymış yollar. Güzellikler hep var, çirkinlikler hep varmış. Arada dengeyi sağlamak üzere teraziymiş insan. Dahası az olmuyor, çok da! Bu denge bizmişiz ve öylesine, öylesine biz... Dudaklarımızdan fışkıran, tenimizde ürperen, gözlerimizde şahinleşen, ve beynimizce bütünleştirilen her şey bizmişiz. Yanılgılarımız ve yanıltmalarımız bize aitmiş. Çünkü her şeyi izin verilmiş yeteneklerimizle bizler yaratmaktayız; her sistemi. 

Her yarattığımız sistemde bizi tanımlamakta. İyi ya da kötü hiç fark etmez. Biz insanlığımızdan her uzaklaştığımızda veya insanlığımızı her fark edişimizde daha çok biz oluyoruz. Çünkü biz insanız ve düşünmeden düşünüyoruz yaşamaya dair. Algıladığımız ölçüde yaratıyoruz. Yarattığımız ölçüde yaşıyoruz. Yaşadığımız ölçüde seviyoruz. Sevdiğimiz ölçüde de varız. Ve varlığımız bu dünyada tartışılmaz. 

İYİ GÜNLER DÜNYA BİZ İNSANIZ.