Böğürtlen dikeni

Canım böğürtlen reçeli istedi anneciğim

Senin yaptığın gibi…

Böğürtlen toplamak zahmetliydi

Babamın topladığı gibi…

Dakikalar saatler geçti, bir de baktım akşam olmuş

Gün bitmiş, anlayamadım.

Böğürtlen dikenleri ellerimi çizmiş

Hem de çok derinden, anlayamadım.

Böğürtlen dikeni çizerken hissettirmez

Sonradan acısını hissedersin

Hem de geçmez yaraları

Zamanla daha da derinleşir sanki!

Benim canım çok acıyor anneciğim

Böğürtlen dikeni ellerimi çizdi

Anlamadım, hissetmedim

Ne zaman ki acımaya başladı.

Reçelini yaptım da yiyemedim,

Belki kuşlar , arılar yer…

Sana da bir kavanoz ayırdım

Seninde yüreğin acır yiyemezsen

Kuşlara arılara bir de çocuklara ver.

Böğürtlen dikenleri acıtıyor ya

Acımasın anneciğim.

Senin de canın acımasın.

Ellerime ve sana gülümsüyorum

Böğürtlen dikenine gülümsüyorum…

Böğürtlenler bitti, dikenleri bitmedi

Bir de bakmışsın ömür bitmiş

Sen sevsen de , yaşamak istesen de

Dikenler alıp götürmüş seni.

Bağlansan da sıkı sıkı hayata

Kökünden söküp götürürler

Bir şey yapamazsın dersin kendine

Ama umut etmek ve her sabah

Çizilen ellerindeki yaraların

İyileşeceğini hayal etmek

İkinci şansları kullanınca bitmez üzülme anneciğim

Beklide üçüncü şansımda olacak

İyileşecek yaralarım

Hani koşmak istemiştim dünyanın bir ucuna

Yine koşmak istiyorum

Koşamamıştım ama

Ellerim iyileşmişti.

Şimdi de iyileşecek mi anne?