Boşandığım eşim kızımı kaçırdı, tek dileğim yavrumu bağrıma basıp koklamak

Boşandığım eşim kızımı kaçırdı, tek dileğim yavrumu bağrıma basıp koklamak

“Yoksul bir ailenin kızıyım. Annemi küçük yaşta kaybettim.

Babam başlık parası da alarak beni, benden yirmi beş yaş büyük bir adamla evlendirdi.

Evlendikten bir yıl sonra şimdi 6 yaşında olan kızım dünyaya geldi.

Gidecek bir yerim olmadığından hakaret ve dayaklara uzun yıllar dayandım. Alkollü geldiği bir akşam yine dayak yediğimde ben de karşılık verdim. Bunun üzerine kızımla birlikte kendimi sokakta buldum.

Gece vakti bir komşuma sığındım. Sağ olsunlar, sahip çıktılar. Boşanma davası açmama da yardımcı oldular.

Eşim de davayı kabul edince boşandık. Mahkeme kızımın velayetini bana verdi.

Babam ve üvey annem beni kabul etmediğinden yatılı bir iş buldum. Yemek, temizlik ve ütü gibi işleri yapıyordum.

Kızım da ben de çok mutluyduk. Ama bu uzun sürmedi. Bir cumartesi sabahı eski eşim yanında annesiyle birlikte kapıdaydı.

Mahkeme kararını gösterip, ‘Kızımı görmek istiyorum,’ dedi.

Kızım babasıyla birlikte evden ayrılırken gitmeye hiç de istekli değildi. Kapıdan çıkarken geri dönüp boynuma sarıldı, ‘Anneciğim çabuk geleceğim, üzülme!’ dedi

Kızımı pazar günü akşamüzeri getirmeleri gerekiyordu. Ama getirmediler. İçime bir ateş düştü.

İki gün boyunca eski eşimi arayıp durdum. Telefonu kapalıydı. Çıldıracaktım. Üçüncü gün ancak ulaşabildim. Telefonu açtığında, kahkaha atarak, ‘artık kızını göremeyeceksin. Sana çektireceğim,’ dedi.

Kızımı aramaya başladım. Eski evlerinden taşınmışlardı. Kime sorsam bilgi alamıyordum. Oysa her şey planlanmış.

Bu arada işten de kovuldum. Bir gece sokakta kaldıktan sonra bir arkadaşım yanında kalmama izin verdi. Ama ancak 15 gün kalabildim. Sonra surat asmaya başladı. Bu defa başka bir arkadaşımın yanında kalmaya başladım.

Aylarca uğraştıktan sonra bulundukları yeri öğrendim.

Eski kayınvalideme yalvarıp yakardım. ‘Tamam, gel kızını gör,’ dedi. Cebimdeki son parayla kızımı görmeye gittim.

Kızım zayıflamış iğne ipliğe dönmüştü.

Beni sürekli kötülemişler. Beni görür görmez ‘Anneciğim beni neden bıraktın?’ diyerek ağlamaya başladı. Saatlerce onu sevip kokladım.

Eski kayınvalidem, Oğlum velayeti senden almak için dava açtı. Senin kalacak yerin bile yok. ‘Bu halle bu çocuğa nasıl bakacaksın?’ Davayı kabul et. Arada bir de gelir görürsün,’ dedi. Kızımla ayrılmam çok zor oldu.

Yol param bile yoktu. Kayınvalidemden borç para alarak dönebildim.

Çok hastayım. Arkadaşlarımın yardımıyla doktora gittim. Tedavi görüyorum.

Henüz 26 yaşındayım. İlaçlarla ayakta durmaya çalışıyorum. Psikolojim de tamamen bozuldu. Buna rağmen aç kalmamak için hasta hasta evlere temizliğe gidiyorum.

Uyku uyuyamıyorum. Kızımın hayali gözlerimden gitmiyor. Tek istediğim kızımı bağrıma basıp koklamak…”

Değerli okurlarım, bu hanımefendiye, “Babası da olsa bir çocuğu kimsenin kaçıramayacağını, bunun bir suç olduğunu, icra yoluyla kızını alabileceğini, ” anlattım.

Ne yazık ki o bu haklarını öğrenmiş olsa da; çocuğuna bir tas çorba pişirebileceği, onu hazırlayıp okula gönderebileceği bir odası bile yok. Arkadaşlarının yanında barınmaya çalışıyor.

Ama tüm yaşadıklarına ve uzun tedavi gerektiren hastalıklarına rağmen umudunu yitirmemiş. Ona bundan sonra ne yapacağını sordum. “Biraz iyileşir iyileşmez bir ev bulup kızımı da alıp geleceğim,” dedi.

Yazılarıma değer katan değerli yorumlarınızı bekliyorum.

Mutlu ve sağlıklı kalın.

Cengiz Hortoğlu