Boşluk

Elini uzatsan dokunabileceğin kadar yakın ve bir o kadar uzak gibi

Ağlamak isteyip saklamak, yerine zoraki tebessüm etmek gibi

Gözyaşlarını içinde biriktirmek, kimseye belli etmemek gibi

Yerinin dolmayacağını bildiğin halde, kalabalıklar yaratıp kendini kandırmak gibi.

Hani düşen bir çocuğun dizlerini kanatacağını bile bile elini bırakıp koşması gibi.

Üzülmek ile sevinmek arası gidip gelmek ve hatta molayı hep üzüntüde vermek gibi.

Anne sevgisi gibi!

Karşılık beklemeden sahiplenmek, sahiplendikçe benimsemek gibi.

Oturduğun her sofra da orada olmasa da hayalinin sana eşlik etmesi gibi

Hayatı sıfırlayıp, her yeni güne umut besleyip teker teker yitirmek gibi.

Her şeye rağmen deyip yeniden başlamak gibi

Yerine bir şey koymamak gibi.

Koysan da içten içe o boşluğun hiçbir zaman dolmayacağını bilmek gibi.

Bazen tuzlu bir gözyaşı kadar yakıcı, bazen nadasa bırakılan toprak kadar yalnız gibi

Bilerek ve isteyerek defalarca kanmak gibi.

Özlemlerini büyütüp bir güvercin kanadıyla ona yollamak gibi.

Usanmadan sevmek, sevdikçe yüreğini derinleştirmek gibi.

Eksik ama şık, ucu yanmış sayfalar gibi.

Adrese değil belirsizliğe gönderilmiş mektuplar gibi.

Boşluk bazen karamsarlık, bazen ne yapacağını bilemeyeceğin, sürekli kendine çarptığın bir labirent gibi.