Bu benim babam değil

Hayır bu benim babam değil, yatamaz bunun içinde, sıkışır, darlanır. Hem niye pijamalarını çıkardınız? Nedir bu beyaz çarşaf? Niye sardınız? Gözleri aralık bakın, bana bakıyor. Evet evet hemde gülümsüyor bana.11 yaşındaki küçük bir kız çocuğunun çığlıklarıydı tüm bu sözler.

Ninesinin kucağında tepiniyordu. Kudurmuş köpek gibi gözyaşları ve salyaları birbirine karışmıştı. İspanyol paçalı pantolunun bir paçasını yırtmıştı tepinirken. Halbuki en sevdiği pantolonuydu. Kardeşi ablasının bu çığlıklarına şaşırmıştı, birazda korkmuş gözleri kan çanağına dönmüş annesinin kucağına sığınmıştı. Anneside ağlıyordu ama, ablası gibi delirmemişti.

Sonra halaları gelip yanına oğlum baban öldü demişlerdi. Küçük DEV adama !! Eee hani hastaneden iyileşerek gelecekti. Öyle söz vermişlerdi. Hem ölüm uyumakmıydı ? Birazdan uyanacakmıydı ? Uyuyordu işte o tahta sandığın içinde.

Hiç birini tanımıyordu. Bu senin halan demişlerdi şu kıvırcık saçlı kadına. Oda sarılmıştı ona, buz gibi bir öpücük kondurmuştu yanağına. Sıkıldı bütün bu olanlardan çıktı gitti odadan. Küçük kız ağlamaktan bitap düşmüş boş boş bakıyordu, gördüğü tek kişi annesiydi.

Onu ne çok özlemişti, her araba gelişinde evin önüne ya kapıda yada camda beklemişti. Bir ay olmuştu görmeyeli telefonda yoktu o geçmiş zamanlarda.

Eve geldiğinde sadece annesini görünce şaşırmıştı. Nerdeydi babası ? Anne kaybettik demiş ve boş bir çuval gibi yere yığılmıştı. Ninesi ve dedesi annesini kaldırmaya uğraşıyorlardı. Anne kendine gelince bağıra bağıra ağlamaya başladı.

Küçük kız hala kapının eşiğinde olduğu yerde duruyordu. Anlamamıştı ilk önce nasıl kaybetmişti ? İstanbul kaybolunulacak bir yermiydi ? Evi bulamazmıydı ? Ama bu ağlamaları anlamıştı çarçabuk çözmüştü. Babasını yitirmişti bir daha bulmamacasına. O günden sonra bir daha göremeyecekti işte.

29 yıl oldu, halen daha özlemekte o büyük kız çocuğu. Sesini unuttum sanıyor çoğu zaman, ama bir şey oluyor beyninde yankılanıyor sesi.

Görüntüsünü unuttum sanıyor, cüzdanındaki resme bakıyor. Derin bir nefes alıyor, unutmamış. Tam kalbinin üstüne koyuyor. Biliyorki babasıda ona bakıyor. Anneside yanında ya, şükrediyor Allahına. Hiç olmazsa annesi yanında diye. Ve hiç bırakmasın annesi onu diye gözünün içine bakıyor. Küçük DEV adamda artık büyüdü. Oda baba oldu, babasının adıyla sesleniyor şimdi oğluna. NECDET, NECDET, NECDET.......

BABA rahat uyu, cennet mekanın olsun. Sevgin hiç bitmeyecek bizde. Orda buluşacağız inş. O zaman yine sıkı sıkı sarılacağım sana...