Bu kapı hep açık kalacak!

Onu ve onu ve onu öyle görünce gerildim, daha gerildim, iyice şiştim, nefesim kesildi ve ....

Zil çaldı. Aç kapıyı. Belki sen gelmişsindir. Kendine misafir. Lütfen şimdi eskilerden konuşmayalım. Eski işte, adından belli, eski, gitti bitti!

Bende eskimedi ama, ne yapacağız?

O anda, orada takıldın kaldın demek. O zaman bir şey yapmalı. Ben çünkü çok yol aldım. Oradaki ben maziye karışalı bende çok oldu. Senin adına üzgünüm. Aslında şaşkınım da, çoktan....

Ben bilirsin her şeyi, ama her şeyi taşırım, onun için bu kadar ağırım dünyamda, kaldıramadın, kimse de kaldıramıyor, bir sen değil.

Hayat bu işte; o ağırlığı yüklenenler, o ağırlığı kaldırıp atanlar, hiç ağırlık yüklenmeyenler.

Bir iş lütfen. Bir aşk lütfen. Bir huzur lütfen.

O şehre o kış çok kar yağdı. Şehri aslında bok götürüyorken, bembeyaz, tertemiz, yalancı huzur örtüsü kapladı. Kananlar vardı o yumuşak beyaza, ama biliyorlardı aslında sert soğuk bir siyahtı yaşamak o kış, o kentte.

Dönersek sana.

Eğlenelim işte yaşımız kaç olursa olsun; bak müzik çalıyor, bak ne güzel dans ediyorlar, içiyorlar, kahkahalar atıyorlar; haydi biz de onlara katılalım, o mutluluğa karışalım; birbirimizi rahat bırakıp ...

Kapıyı aç! Çabuk aç! Ve bir daha kapını kapatma! Hele bana asla! Bu kapı hep açık kalacak! Bitti!

Ş.Y.