Bu nasıl bir katliam...

Cehalet tarih kadar eskiydi oralarda. Mardin kan gölü...

Gözyaşlarını tutamıyordu Küçük Mehmet, "Önce babamı gördüm, sonra annemi, sonra ağabeyimi sonra da diğerlerini, ölmüşlerdi". Çırpınıyordu küçük kız küçücük yüreğiyle "Ablamı öldürdüler, o benim annem gibiydi, ablamı istiyorum, bizden ne istediler"

SİZDEN NE İSTEDİLER?

Cehalet insanlığın boynuna kirli bir halat gibi, güzelim çiçekleri saran ayrık otları gibi dolanmıştı. Cehalet, insanlık adına en tehlikelisiydi.

Terör öldürmek değil, terör terörü yaşatmakmış. Ha geldi, ha gelecek, ha baskın oldu ha olacak... Ölüp gitmek çok daha kolay değil mi?

44 cana mezar oldu bir nişan töreni. Şimdi böylesi daha mı iyi oldu?

Bilmez ki o genç zaten amca kızıyla evlenmek de cehalettir.
"Ben ağamın üçüncü garısıyam" diyen elleri kınalı burnu hızmalı güzel gözlü genç kadında,
"De get oğul, al babanın intikamını kanı yerde kalmasın" diyen başına karalar bağlamış dertli anada,
Kız çocuklarını sayıya katmayıp sadece erkek evlatlarını söyleyen babada aynı cehaletin esiri değil mi?

Ve belki de daha acısı da bu vahşeti bilen, gören, yaşayan ve bu kini geleceğe taşıyabilecek çocuklar... Onlar ister Türk ister Kürt ister Irak'lı ister Filistin'li olsun terör denilen vahşete gün be gün tanık oluyorlar... Ve beyinlerini kin bürüyor. Gelecek böyle böyle yok oluyor...Onlar kendi gördükleri yaşamı örnek alıp, kendilerinden sonra gelecek kuşaklara da bunu aktarıyorlar, böyle bir kısır döngü dönüp duruyor yıllardır oralarda.

Neden öldüğünü bilemeden, ne olduğunu bile anlayamadan gözlerini kapadı 44 can. Karnında bebesiyle hem de... Çoluk çocuk. Daha neler vardı kimbilir hayallerinde. Bu nasıl bir katliam. İnsan Allahın verdiği canı alabilir mi? Göz göre göre bir karıncayı bile ezmek vahşettir, dehşettr.

Artık yeter lütfen.

Canım yandı...