Bu Ramazan da çeşnicibaşıyım!

Ünlü âlimlerimizden Abdussamet Efendi bir sözünde şöyle der!

“Mümine yardımcı olan, onun işini kolaylaştıran da en az onun kadar sevap alır!”

Bunu şiar edinmişimdir!

Babam, Ramazanın ilk akşamı yanına çağırdı beni!

“Ahmet! Annenin elinin ayarı yok! “

Zannettim ki yanına koruma arıyor!

“Baba boks çalıştıysak annemi dövmek için değil herhalde! Sonra senin gibi bir adam karı dayağı yer mi? Kötü örnek oluyorsun baba! “ (o zamanlar bekârdım!)

“Yanlış anladın oğlum! Yemekleri ya tuzlu yapar ya da unutur!”

“Ben mi yemek yapayım yani!”

“Tuzunu kontrol edeceksin yemeklerin!”

O gün bugündür her Ramazanda “çeşnicibaşı” görevini ben üstlenirim!

Gelen misafirler memnun oldukça ben de gururlanırım!

“Et çok güzeldi! Bir de Bolu dağında yemiştim bu lezzette! Sütlacınız da süperdi! Keçi sütünden miydi sütü?”

“Evet! Pirinci de Osmancık!”

“Cık cık! Hanım iyi yapamıyor! Bizimki Tosya olduğundan herhalde! Toslamış oluyor!”

“Kırık pirinçtir o! “

Mahalleli de biliyor benim mesleğimi!

“Komşuuu! Beyin evde mi?”

“Her zaman evdedir! “

“Bu akşam misafirim var da yemekleri bir kontrol etse!”

“Ne çabuk hazırladın kız yemeklerini! Şansın varmış, az daha Fahriyelere gidecekti! Kuzu kavurma yapmış da onun tadına bakacaktı! “

Bana döner!

“Duydun mu bey; bak Şaziye Hanım seni çağırıyor! Yemekleri kontrol edecekmişsin!”

“Tok karnına mı gideceğim şimdi Fahriyelere canım! Kavurmanın tadını alamam da rezil olur misafirlerine kızcağız!”

“Birer kaşık al yeter bey! Sevaptır! Fahriyenin de ne çok misafiri geliyor ayol! Hergün oradasın!”

“Günahı çok olur böylelerinin! Güzel kız ! Ne yapsın, bir ayda işi kurtarmaya çalışıyor! Amaaan, sana ne elin günahından sevabından hanım!”

Böyle işte!

Bir ay böyle!

En az onlar kadar sevap alıyorum!