Bu vatan sana kurban olsun

Elleri kınalıydı onların..

Gülerek el salladılar.

Dağlara çıkıyorlardı.

Sıcak çatışmalara gireceklerdi, orası kesindi..

Bu genç de el salladı..

İşte o an eline yaktığı kına bir güneş gibi parladı...

Askerin eylindeki kına yüreğimizi alev alev yaktı...

Örtülü bir savaşın tam ortasına dalacaklardı.

Al rengi elleriyle sanki düğüne gidiyordu..

En zor operasyonlara katılacak, ölüm onların en yakın arkadaşı olacaktı.

Kurşun sesleri onların adeta melodisi olacaktı.

Mayınlar onların sinsi düşmanı olacaktı.

Bir de buna dağların donduran o ayazı eklenecekti..

Annesi , babası, sevgilisi, eşi, çocukları, kardeşleri, arkadaşları 24 saat ayakta dikilecekti..

Telefonda kimileri "hakkını helal et" diyecek şehitliğin yakın olduğunu hissedeceklerdi..

Kimileri de duygularını mektuplara dökecek..

Analar kuzularının geri dönüş yolunu gözleyecek.

İşte askerler bu inançla yola çıkmışlardı.

Annelerinin kınalı kuzularıydı onlar..

Şimdi bu ülkenin, çileyle, acıyla, kanla yoğrulan memleketin kınalı kuzuları oldular.

1071 den bu yana Anadoluda askerin eline kına yakılması bir gelenek haline gelmişti.

Geleneğe göre ‘kına’ olayının hikayesi şöyleydi:

‘Bir gün birliğini denetleyen bir komutan askerin eline kına yakıldığını görür, ona elindeki kınanın sebebini sorar. Asker şöyle cevap verir: Bizim köyde üç şey için üç yere kına yakılır. Kurbanlık hayvanın üzerine kına yakılır. Allah’a yakınlığın işareti olsun diye. Gelinin eline kına yakılır kocasına yakın olsun diye. Askerin eline kına yakılır, vatanına yakın ve kurban olsun diye.’

Onlar bölük bölük vatana kurban olmaya gidenlerdi...

Onlar Şehit olacaklarından öylesine emindiler ki gülerek gittiler ölümün kucağına...

Korkmadan , inançla, gururla güle oynaya vatan için can vermeye gittiler...

Anadolunun yoksul ama yiğit evlatlarıydılar...

Canlarından başka verecek malları mülkleri yoktu...

Tek varlıkları olan canlarını vatan için, millet için, bayrak için seve seve güle oylana düğüne gider gibi verdiler...

Ne büyük ihanetler, ne büyük istilalar gördü bu Anadolu..

Ne çok evladının kanı aktı topraklarına...

Bu toprağın evlatları öylesine sevmişti ki Anadoluyu...

Güle oynaya gittiler ölümün kocağına...

Kına yaktılar ellerine Allahın huzurunda şehit rütbesi takmak için...

Öylesine çoktular, öylesine güçlüydüler, öylesine güzeldiler, öylesine sevdalıydılar...

Anadoluyu vatan yaptılar, cennet yaptılar, bayrak yaptılar...

Bu inanç varken, bu sevgi varken, bu güzel evlatlar varken kim yan bakabilir ki bu topraklara...

Onlar varken kim bölebilir, kim istila edebilir ki bu Anadolu toprağını..

Ölüme , Şehit olmaya giderken gülerek sallanan kınalı eller varken kim indirebilir ki ay yıldızlı bayrağı....

Kardeşlerim, bu fotoğrafa iyi bakın...

Gurur duyun..

Utanmayın ağlayın...

Dua edin....