Bugün rengim siyah!

Yeni bir güne kavuşmak isteyen gece gibi, ay ışığında yıkanan günahlar gibi, pembe bir okyanustaki köpükler gibi, rengim siyah bugün... Düşüncelerimin her biri zihnimin ayrı odalarına üşüşmüş, kapılarında kilit üstüne kilit. Acılarıma sesleniyorum; siz odalarınızda kalın, çıkmayın sakın dışarı. Mutluluklarımı çağırıyorum, çıkın odalarınızdan birer birer. Hatta bir saklambaç oyununa çeviriyorum bu seslenişi. Elma dersem çıkın! Armut demiyorum bile...

Acılar, hemencecik üzerlerine alıyorlar bu oyunu, zorluyorlar kilitli kapıları, zorladıkları anda bile zihnim acıyor. Rengim siyah oluyor.

Vazgeçiyorum seslenmekten, kapıyorum zihnimdeki ışıkları, gidiyorum. Rengim siyah bugün; çok şeyler hissederken hiçbir şey hissetmiyorum.