Bugün yeni bir gün. temizlik şart.

Dün akşam üstü bir yavru güvercin avuçlarımın içinde can verdi. Nasıl sakin bir can verişti o ya rabbim! Öylesine asil geldi ki bana. Hiçbir zorlanma(tabii, benim hissettiğim kadarıyla) yok, kendini bırakma hali ve yavaş yavaş kapanan gözkapakları…

Çok etkilendim. Fakat sonra yine zihnimdeki o ses çıktı ortaya; “ Sen öldürdün onu.”

Hemen onayladım; “Evet, ben öldürdüm. Hayvan su içerken zorlanıyordu, biraz daha dikkatli olabilirdim. Sonra bıkmıştın hayvanla günlerdir uğraşmaktan, yaşamayacağını da söylüyorlardı hep. İşte, ölmesini istedin içten içe ve onu öldürdün.”

Bu sesler öyle dayanılmaz hale geldi ki, birkaç kişiyle paylaştıktan sonra hayvanı gidip gömebilecek gücü buldum.

Gerçek şu; “salla baş “ denilen bir hastalığı vardı. Başı ters döndüğü için ne yem yiyebiliyor, ne de su içebiliyordu. Ben ilk defa tanık oldum. Elimden gelen her türlü girişimde bulundum ve söylenenleri yine elimden gelenin en iyisi ile yaptım. Fakat benim hiç tatmin olmayan iç sesim “ daha iyisini yapabileceğimi “ söylüyor hep. Ne yazık ki, bana çok inandırıcı geliyor bu sesin söyledikleri.

Halbuki ben de bir kulum. Ruhsal olarak daha iyi hedefler koyayım derken, aslında acınınyokluğunu arıyorum. Hiç acı çekmek istemiyorum. Hele “ölüm “ gerçeği ile yüzleşmek her seferinde bana çok acı veriyor. Neyse, yavaş yavaş tepkilerim daha yumuşuyor. Tıpkı , dünkü yavrunun yumuşacık ölümü gibi. Yapamadıklarım için özür diliyorum o ruhtan.