Büyükanne kedim, açlığına dayanamadığı tekiri, kapıma yollamış…

Çeşme’ye gide gele sokağın bütün kedilerini tanıyorum artık.

Her zaman, yaz kış gittiğim Çeşme Ilıca'ya gider gitmez bu sefer yine başta sevgili Büyükanne ve diğer tanıdığım kediler, gariban Seyfi’nin gariban barınağının etrafında dolanıp duruyorlardı…

Büyükanne kedim beni görür görmez hemen yanıma geldi ve selamlaştık.

Birkaç gün geçmişti ki bir öyleye doğru evin içinde gazete okuyorum.

Birden kapıda bir kedi miyavlaması, ama normal bir kedi sesi değil, sanki yalvarıyor gibi, arka arkaya…

Kapıya çıktım, karşımda bir tekir cinsi kedi, bizim sokağın kedilerinden değil, hepsini tanıyorum çünkü.

Biraz daha dikkatli bakınca bu yabancı kedide bir tuhaflık gördüm.

Yanağının bir tarafı oldukça şiş ve kıpkırmızı, üstelik o kadar zayıf ki yürümekte bile zorlanıyor, ihtimal çok hasta ve aç.

Yufka yürek, dayanamadım, hemen yakındaki Tansaş marketten diğer kedilere aldığım sosislerden alıp yedirmeye başladım, zavallı zoraki yiyordu.

Birkaç tane birkaç tane derken o halsiz haliyle oflaya puflaya gözden kayboldu...

Ertesi gün aynı kediyi aynı saatlerde gene o garip sesiyle tekrar kapıda buldum. Yanağı baya şişti yine takatsiz bir şekilde zorla yediği mamalardan sonra kayboldu. Ondan sonra üç gün o kedi hiç görünmedi.

Bir ara benim büyükanne kedim bana bakıp peşimden gel der gibi bir tarafa doğru yönelince ister istemez peşine  takıldım, bir süre sonra metruk bir evin önünde durdu, yıkık dökük evin harap penceresinin birinden içeri baktığımda o hastalıklı tekirin boylu boyunca yattığını gördüm…

Ölmüştü…

O zaman anladım, Büyükanne son lokmalarını yesin diye benim karşıma çıkarmıştı o kediyi, son günlerinde aç biilaç ölmesin diye…

Şahin Özşahin