Cahil

Cahil; Arapça kökenli bir sözcüktür. Toy, deneyimsiz, bilgisiz… vb. anlamında kullanılır.

İki türlü cahillik vardır.

1-“CAHİL-İ BASİT”: Yani basit cahil. Cahil olduğunu bilen ve cahilliğinin farkında olan kişi anlamındadır.

2-“CAHİL-İ MÜKERRER”: Cahil ama cahilliğini kabul etmeyendir. Cahil olduğunun farkında bile değildir. Böylelerine “KATMERLİ CAHİL” deyimini kullanmak daha doğru olur.

“KİBİR” sözcüğünün sözlükteki anlamı ise; kendisini büyük görme, kendisini başkasından üstün görme hastalığı.

Oysa ilim, irfan, bilgi sahibi ve bilge kişilerde kibrin zerresine rastlayamazsınız. Saldırganlık bir yana sınırsız hoşgörü sahibidirler. Çünkü onlar bilginin sınırsızlığının farkındadırlar.

Bir düşün adamı şöyle demektedir: ”Eğer bilmediklerim yazılıp kitaplar haline getirilecek olsa, ben de bu kitapları üst üste koyup üstüne çıkabilecek olsam gökteki yıldızları tutabilirdim.”

Kişi cahil ve cahilliğinin farkında olmaktan ne kadar uzaksa, o denli burnu havalarda, o denli kibirlidir.

Saldırganlığın ise akılla ilgisi yoktur. Tıpkı açlık gibi, cinsellik gibi içgüdüsel bir davranıştır. Daha çok “evrimini” tamamlamamış insanlarda rastlanır.

Şayet bir insanda cahillik, kibirlilik ve saldırganlık her üçü de bir arada bulunuyorsa; size önerim böylelerinden uzak durun.

Zira tehdit, şantaj, yalan, iftira, bu gün söylediğini yarın inkâr etme, sıkışınca tavır değiştirme gibi kişilik bozuklukları bu tiplerin en belirgin özellikleridir.

Hasbelkader böyleleri ülke yönetimine gelmişlerse vay o ülkenin haline.

Neyse ki bu türden kişilere daha çok demokrasi dışı toplumların yönetim kadrolarında rastlanır.

Çok şükür biz demokrasiyle yönetildiğimizden böyle tehlikelerin uzağındayız.