Can özüm (2. bölüm)

O sabah doktoru onu ziyarete geldiğinde, morali bozulmuş ağlarken buldu. "Ben çok sıkıldım. Zaman geçmek bilmiyor." diyordu. Doktoru da ona "Seneye bu zamanlar çocuğunun doğum günü için hazırlanıyor olacaksın. Bunu düşün, iyi gelecek." diye tavsiyede bulundu. Acaba... acaba seneye bu zaman gelecek miydi?...

Bir çok insan tanıdı hastanede. Hele bir öğretmen hanım vardı, daha dört aylık hamileydi ve doğana kadar hastanede kalacaktı. Ona bakınca kendi durumuna şükretti. Bir de Akçay'lı banka memuru hanım, sezeryan olacaktı. Bir tane kızı varmış "Bir de oğlum olursa; tüplerimi de bağlatır, rahat ederim." diyordu. Oğlu oldu. Çok sevindiler. Genç kadın da çok sevindi, çok da özendi. "Ne güzel bir kızı vardı, bir de oğlu oldu. Allah herkese nasip etsin dileklerinde bulunurken; kendisinin de olsa ne güzel olurdu...

Doktorlar doğumun 2 mayısta olabileceğini söylemişlerdi. O gün mayısın 7'siydi ve hala doğuramamıştı. Ziyaret saatinde eşi, annesi, ablası, abisi herkes gelmişti. Gülüşüp konuşuyorlardı ama, genç kadın kıpır kıpırdı. Beli falan ağrıyordu ama şimdi kimseyi telaşlandırmıyayım diye bir şey demiyordu. Ziyaret saati bitip, sevdikleri giderken; kendi içinden hepsiyle vadalaştı genç kadın.

Akşam 5'e doğru doktoru geldiğinde düzensiz ağrıları olduğundan bahsetti. Doktoru baktı, "Gözün aydın, doğum başlamış." dedi...

Annesi eve gittiğinde "Bugün benim kızımda bir değişiklik vardı. Ben duramıyacağım, hadi hastaneye gidip görelim." dedi. Sonra hastaneyi aradılar, ve doğumun başladığını öğrendiler.

Genç kadını alt kattaki doğumhaneye sedyede götürüyorlardı. Doğumhanenin yanında bekleme odası vardı. O odanın önünden geçerken, "Keşke annemlere söyleseydim de yanımda olsalardı. Sandığım kadar cesur değilmişim." diye içlendi kendi kendine. Yine de başını kaldırıp baktı içeri doğru umutsuzca.... Bekleme odasından da ona bakanlar oldu ama, hiç biri tanıdık değildi. Onu sancı odasına aldılar.

Eşi, annesi ve ablası bir telaşla geldiler hastaneye. Bekleme odasına ulaştıklarında, annesi "benim kızımı aldılar mı acaba içeri?" diye çaresizce sordu. Oradaki bekleyenler, "aman, biraz önce bir genç geçirdiler, hepimizi ağlattı bakışlarıyla, acaba sizin kızınız mıydı, size de benziyordu" dediler. Evet kızı odaya alınmıştı. Göstermiyorlardı ama haberleşebiliyorlardı. Bir Tercan doktor vardı. Genç kadından annesi ve eşine, annesi ve eşinden de genç kadına haberler getirip götürüyordu.

Sancılar kuvvetlenip dayanılmaz bir hal alınca, genç kadın çığlıklarına engel olamadığında; İlkiz doktor yanına gelip karnına masaj yapıyor, "Bu seni biraz olsun rahatlatır." diyordu. Dışarıda ise eşi sesini duyuyor, o da "Yok anne, bu karımın sesi değil" diyerek annesini teselliye çalışıyor, çaresizce dolanıyordu. Böylece sabah oldu.

Saat 8'di doğuma aldılar. 8.45'de kızı dünyaya gelmişti...

Hapşurdu önce, sonra ağlamaya başladı can özü. Genç kadının bütün sıkıntıları bitmiş, kaygılarından kurtulmuş, kuş gibi hafiflemişti. Dahası başarmıştı işte... Herşeye rağmen başarmıştı... kızını gösterdiler ona. Tam seçemiyordu, gözlerini sevinç gözyaşları doldurmuştu. Bütün duyularıyla tatmak istiyordu yavrusunu. Onun için çok mücadele vermişti. Buraya kadar olanı başarmıştı. Asıl görevi şimdi başlıyordu.

8 mayıs cuma günü anneliği tatdı genç kadın. 10 mayıs pazar günü anneler gününde, ilk defa anne olması kutlandı. O gün kızını yetiştirmede de başarılı olacağından emindi. (Ama bir de oğlu olacağını hayal bile edemezdi.)

Bugün bu başarıyı yaşıyor ve anneanne olmaya hazırlanıyor.

NOT: Anneliği tatmak için onu doğurmak gerekmiyor. Bu genç kadın, gençliğinin cehaletinden doğan cesaretle bu maceraya girişti ve başardı. Ama başaramayabilirdi de. BİR ÇOCUĞUN SORUMLULUĞUNU ALIP; ONA SEVGİSİNİ VEREN BÜTÜN KADINLAR ANNEDİR. BEN, BÜTÜN ANNELERİN ANNELER GÜNÜNÜ KUTLUYORUM.

4 Mayıs 2009
İzmir