Can ve insan

Aşka sarkmış gözlerin yeşilinde yıldızlar kayar, yangınlar ellerimden lavlarla dökülür, inadına sevmenin bahtsızlığı mı dersiniz? Gözlerde tebessümü arar bakışlar ve mutluluk yazılmak istenir günlere, ama yazmaya çalıştığımız yaşanacak olandır, yamalı aşk olmaz, gelmeler ve gitmelerle sevda yolu yürünmez, duygusal iklimlerin sabahında buz kesiyorsa günler, durup bir bakın sevdiğinize, o sizi sevebilecek mi, bu yolda yürüyebilecek mi? Yıldızlarda sevgili aramayın, gerçekler yaşadığın şehirlerde değil mi? Garip fırtınalara tutulan kalpler size sözüm yok kimi bulsanız yüreğinizi açarsanız sonu bu derim. Sevdiğinize kırmızı akın, kan olun, can olun ama sadece siz değil onunla bir yürek olun. Biliyorum ki bir gün ya da bir gece sonlanacak bu hayat kırışıkta olsa ay gibi de olsa bu yüz solacak, tüm yollar bitecek ve o gün her canlıya gelecek, ne dilin kalacak ne de ağlayan gözler, siyaha düşecek zaman, dostların bir şehre haykıracak ama gidensen dönülmezlerdesin. Doğdun, yaşadın, sevdin, geldin gidiyorsun zaman ne kısa değil mi? Yaşadığın acılara, hüzünlere mi yanasın? Yaptıkların ve eserlerin varsa anılacaksın, yoksa yok. Siz yok oluşu aramazsınız o sizi bulur, rayların bittiği yerde tren kalır, gidilen yolda ne gördünse, ne yaşadınsa, melek ya da şeytan ruhunla. Nerdesin diyen gözler gecelere bakıp kalacak, belki düşlerde görürüm diye. Beklemekte zaman ve avını almakta avcı, ya da verilecek bir borç, ödünç alınmış bir ömür, damla gibi düşeceği anı bekleyen.

Ben sevdaya bakan insan, sen o sevdayı ruhlarda yaşatacak can, geriye baktığında ne kalan insan, ne de yaşayan can.

Yavuz Bayram Çalışkan

30.09.2006 Şiirhan/Yalova