Cehaletle Cenk Etmeliyiz

Cahil milletiz, bilhassa çocuk yetiştirme konusunda aileden eksik eğitim almışız. Gerçek hayat karşısında cahil bırakılmışız. Kim ne derse desin çocuklarımızın aile eğitiminde ve onlara göstereceğimiz sevgi ve ilgi konusunda yetersiz kalıyoruz. Çünkü kendimizde ailemizden yeterli sevgi, ilgi görmemişiz. Bu eksikliğimizi ilerki yıllarımızda başkalarından  umarak kapatmaya çabalıyoruz. Aradığımızı birebir bulamayınca türlü hallere bürünüyoruz. Kimimiz kindar, kimimiz takıntılı, kimimiz şiddete meyilli hale dönüşüyoruz.

Bu hallerimiz ne yazık ki dış görünüşümüzden sezilmiyor. Giyim kuşamla veya okullardan aldığımız kadar bilgilerle ört bas etmeye gayret ediyoruz. Çoğumuz bu konuda başarılı da oluyoruz. Ne var ki iç dünyamızın eksik yönleri bastırılamaz hale dönüşünce farklı kişiliklerimizi çeşitli şekillerle gizliden ortaya çıkarıp, iç dünyamızı, ruhumuzu tatmin edip rahatlıyoruz. Yahut rahatladığımızı sanıyoruz.

Çocukluğumda bir arkadaşım vardı. Yedi kardeştiler. Arkadaşım bana diyordu ki, "annem babam beni hiç sevmiyor, hep azarlıyor. Ailemin dikkatini çekmek için bir keresinde sobanın başında oturup yüzümü kızartıncaya kadar kaldım. Ailem; ateşlendi, hasta oldu çocuğumuz, diyerek telaşlanırlar sandım. Koluma annemden çimdik yediğimle kaldım."

Bu arkadaşım 18 yaşını doldurunca sevdiğini sandığı, okul yolunda tanıdığı birine kaçtı. Kocası ipsiz sapsız biri çıkmış, hapislere düşmüş. Bir çocukla ortada kalan arkadaşım, kocasının ailesine sığındı. Orada da sevgi bulamayınca daha otuzlu yaşları görmeden, çocuğunu doyasıya sevemeden, intihar ederek bu dünyadan göçtü. Dinimizde intihar günah, lakin eden mi, etmesine sebep olan mı, diye soru akla gelirse, suçlu sadece cehalet derim. Çocuklarımıza ne yanlışlar, ne doğrular hakkında hiç bir konuda gerekli eğitimi veremiyoruz.

İlk öğretmenimiz ailemizdir. Anne babalarımızdır. Lakin sevgiden anlamayan, sevgi sözcüğünü ayıp sayan aile çocuğuna kendi görmediği, bilmediği bir şeyi nasıl verebilir? Ülkemizde çoğu çocuklar ailelerinden konuşarak bilgilendirilme yerine dayak yiyerek büyüyorlar. Ufak bir hatalarında azar işitiyorlar. İlk öğretiler aile tarafından, çocuğun bebekliğinden itibaren beynine yerleştirilir ve ömür boyu unutulmaz olur.

Öncelikle aileler, öğretmenler ve büyükler olarak hepimiz çocuklarımıza vicdanlı olmayı öğretmeliyiz. Misal: Ekranlarda son zamanlarda sıklıkla gördüğümüz hayvana şiddet konusunda cehalet ailede kırılmalı. "Kedi tekmelenmez, kucaklayıp başkasının üzerine atılmaz, yükseklere fırlatılmaz. Köpeğe taş atılmaz, kulakları kesilmez. Kablumbağa ters çevrilmez, kuşların kanatları koparılmaz, karıncaların yuvası bozulmaz. Allah'ın yarattıklarına eziyet edilmez." denilmelidir.

Dikkatimi çeken bir şey daha; eskiden televizyonlara, gazetelere hocalar çıkmıyordu. Sosyal medyada bu hocaların dini yayınları yapılmıyordu. Ülkemiz daha dingindi. Şimdi babaların kızlarına, amcaların yiyenlerine tecavüz ettiği bir ülke haline geldik. Hocalar sakız çiğnemenin orucu bozar mı, bozmaz mı tartışması dışında; karı koca aldatmaları hakkında şuh sunucularla konuşarak, konularla dedi kodu yaparcasına  konudan konuya gezerken, kendi şöhretlerini artırmaktan öte geçemiyorlar. Cehaletle savaşın önemini dinimizden örneklerle ifade edemiyorlar.

Televizyon kanallarının birinde öz amcası tarafından, hatta babası tarafından tecavüze uğramış kadınların, kızların hayat hikayeleri konu ediliyor. Kadın cinayetleri seri katil romanlarının tanıtımı gibi haber saatlerinin manşetlerinden düşmüyor. Şimdi de gündem de hayvanlara eziyetler arttı. Adeta haberlerde bu konular yayınlandıkça, yapılanlar çoğaldı.
Masum hayvanlara şiddet uygulayanlar teşhir edildikçe, yapanlarca bundan daha bir zevk alır hale dönüldü. Bunlar yanlış, teşhirle tedbir alınmaz.

Bu yapılanların tek suçlusu cehalettir. Toplumca reyting ve reklam kaygısına düşmüşüz, en büyük cehalete bürünmüşüz. Oysa kaygımız geleceğimiz olmalı, bunun içinde toplum olarak savaşmamız gereken tek şey cehalet olmalı.

Ayfer AYTAÇ - ayferaytac.com