Çekilin!

 ‘Tamam’ diyorsun. ‘Artık oldum. Herşeyi öğrendim.’ Yaşadıklarından derslerini almış olmanın mağrur edasıyla, yoluna devam ediyorsun. ‘Hayat işte...’ diyor, geçiyorsun.

Mesela yaşın başını aşmaya yakın; kırkına merdiven dayamış, dertlerini de adam akıllı sırtlamışsın... Halinden memnunsun besbelli. Eskiden konuştuklarını konuşmamayı, konuşmadıklarını ise söylemeyi dahi öğrenmişsin.

Yürek temizliklerini yapmışsın. Kalan kalmış, gideni yollamışsın. Ardından bir kap su dahi dökmemişsin hiçbirinin.

Kimi acı çöreklenmiş kalbine. Yeri mabedin olmuş. Kimi, haddini bilmiş; bir kenara öteli. Ama ara sıra belli eder kendini...

Geçinip gidiyorsun işte. Sevdiğin şeylere ilişmişsin ruhunla ve bedeninle.

Sonra bir bakıyorsun; gardını en indirdiğin anda, artık vurmaz dediğin bir yumruk iniveriyor böğrüne. Arkanı sağlam sanıyorsun, oysa ki; oradan da bir bıçak darbesi. Ne oluyor be! Çekilin!

İndiremezsiniz beni bu defa yere. Bırakın süründürmeyi... Acımıyor benim canım artık! Şaşırtmıyorsun beni hayat!