Çekip gitmek mi kalmak mı ?

Hani olur ya çekip gitmek istersen bir yerlere. Neresi olduğunu bilemezsin.

Ümitle beklediğin bahar ay'ı gelip geçer ardından bakakalırsın.

Yüreğinde çalan yalnızlık senfonisi susmak bilmez bir türlü.

Ben nerede hata yaptım der durursun.

Aslında ondan çoktan vazgeçtiğini anlamaya başlarsın geç de olsa.

Ağlamam diye kendine söz verirsin. Biten hiç bir şey beni yıldıramayacak diye.

Ne olursa olsun güçlü kalacağım dersin. Kendini kandırdığını bilsen de hoşuna gider bu yalanlar.

Hava güzel , sıcak. Ama, dışarıya çıkmak bir zulüm sanki. Bedenim öyle yorgun ki ruhumun yorgunluğunu anlayacak, dinleyecek hali kalmamış .

Yağmur yağsın istiyorum . Yağarsa belki ruhum da temizlenir biraz. En mutlu an'larımı yaşadığım günlerime yolculuk yaptırır belki yağmur tanecikleri. Hafif esen rüzgar'la savrulurum ben de.

Ah bir savrulabilsem o günlere. Belki enerji toplar yine geri gelirim olduğum mekana.

Sınırları aşmaya zorlamak da yetmiyor ki. O sınırlar büyüyor büyüyor üzerine gelmeye başlıyorlar bir müddet sonra. Uzun bir yolculuk gerekli belki de bana. Başımı dayayıp otobüsün camına, etrafı izlemek.

Hikayeler yaratmak gördüğüm yerlerle ilgili. Tıpkı çocukluğum da olduğu gibi. Dağların arasından geçerken orada yaşayanları hayal ederdim. Etmeye çalışırdım demeliyim. Saçları iki yanından örgülü kırmızı yanaklı kız elinde bohçası koşuyor yavuklusuna. Delikanlı heyecanla bekliyor sevdiceğini.

Sonra tünele girince kararıyor hayallerim yine. Işığı görünce kaldığı yerden devam.

Yine böyle hayaller kurabilirmiyim acaba. Sonu hep mutlulukla biten. Hüzün tünelleri olmamalı hayallerimde.

Cezamı verdim kendime. Ya da verildi mi ?.. Kim neden niçin ?

Uykusuz gecelerin insanı olmaktansa değiştirmeliyim kendimi. Hep bunu yapmaya çalışıyorum. Ama sanki bir güç engelliyor beni. " yok " diyor. " sen böyle yaşamaya devam et ". Ama istemiyorum ki böyle bir ruh haliyle yaşamak . Acaba istiyormuyum ! İsteyip de kendime mi itiraf edemiyorum. Dinlemek istemediğim müzikler, okumaktan korktuğum kitaplar var başucumda. O kitabın sayfalarını çevirirsem değişiverecek her şey . Dinlersem o melodiyi unutuvereceğim her şeyi. Bir cesaret gerekli bana. Gökkuşağını görmeye başlarken kaybetmek . Bu belki de en çok yıkan ruhumu. Bir kalıntı haline dönüşmesini istememek ruhumun.

Bir yolculuk ! Uzun bir yolculuk olmalı. Belki de dönüşü olmayan. Tek gidiş bileti. Yeni bir hayata yelken açma cesareti. Zor mu ? Kolay mı ? Yaşamadan bilinebilirmi bilemiyorum ..

16/06/2007